افتونیوز| یادداشت مخاطبان: ویلیام شکسپیر می نویسد:هر که سرگیجه دارد، فکر می‌­کند دنیا دور خودش می­‌چرخد.

کارل گوستاو یونگ، در ذیل مفهوم سایه، جملاتی تکان دهنده را ذکر میکند. او با مقایسه سایه بعنوان تمایلات پنهان ما آدمیان و نقاب یعنی چیزی که ما دوست داریم بعنوان آن شناخته شویم، می گوید:

((متاسفانه گاهی ما با نقاب های خود یکی می‌شویم و درواقع دروغی که به جهان گفته ایم را باور می‌کنیم )).

انسانها عادت دارند که نقص یا نقصهای خود را به دیگران نسبت دهند زیرا توان روبرو شدن با نقایص خود را ندارند. آدمها برای رهایی از اضطرابی که ناشی از نقص های درون خویش دارند، این نقایص را  ناخودآگاه به دیگران نسبت می دهند.

به تعبیر حضرت مولوی:

غافل‌اند این خلق از خود ای پدر

لاجرم گویند عیب همدگر

من نبینم روی خود را ای شمن

من ببینم روی تو تو روی من.....

بسیاری از سخنان ما پیرامون عیوب دیگران، از این سنخ گفتارهاست. عیوب خود را و باورهای درونی خودمان را به دیگران نسبت می دهیم زیرا از مواجهه با ایرادات خودمان هراس داریم. نقاب بر صورت می زنیم تا ماهیت درونی مان برای دیگران هویدا نشود.   اینگونه رفتارها را به کرات در امور فردی روزانه میتوانیم مشاهده کنیم و گریزی هم از آنها نیست. اما وقتی اینها در حوزه های مختلف اجتماعی، منتشر میشوند، ماهیتی دیگر می یابند. گاهی یک کنشگر رسانه ای یا یک فعال صنفی یا یک سیاستمدار، سخنی را می گوید که جزئی از باورهای خودش هست اما آن را به دیگری نسبت میدهد. عیب درون خودش هست اما مستقیما آن را به دیگری حواله میدهد.

اپیزود اول:

یک مدیر اصلاح طلب آکادمیک در قالب یک اردوی جهادی به زادگاه خود میرود. با مردم زادگاهش همکلام میشود. پشت تریبون می رود. و طبق معمول، به بیان خوبی های مردم آن منطقه می پردازد. مناعت طبع و مهمان نوازی و دیگر خصائل نیکوی مردم آن دیار را که اتفاقا از سادات خوشنام منطقه هم هستند، ذکر می کند. از مشکلات آنها می گوید و از نادیده انگاشتن پتانسیل مردم دیارش سخن می گوید و خودش را در کنار مردم قرار می دهد. این یک روند مرسوم است.

اپیزود دوم:

بلافاصله این مدیر مورد هجمه یک سایت نزدیک به یک جریان خاص قرار می گیرد. جریانی که سالهاست که پایه گذار و مبدع دو قطبی های قومیتی در کهگیلویه بزرگ و شهرستانهای همجوار بوده است. جریانی که با استفاده از شعارهای نفاق افکن دهدشتی ـ گچسارانی در دهه هفتاد و سپس بویراحمد و ثلات در دهه های بعد و یا لر و بهبهانی در انتخابات سال ۸۶ در بهبهان، زمینه ترویج قومیتگرایی و ایجاد شکافهای عمیق اجتماعی را بین مردمی فراهم کرد که هزاران سال است با رعایت اصل اخوت در کنار هم زندگی می کردند و صفحات زرینی را در دفاع از کلیت ایران و اسلام رقم زده اند.

اینگونه رفتارها بیشتر از هر چیز، اذهان را به سمت همان نقاب و سایه می اندازد.

جریانی که خودش معتقد به قومگرایی است و اساسا راهبرد اصلیش همین واژه های منحوس قومیتی است، دیگران را به قومیت متهم می کند تا از اضطراب مواجهه به ماهیت خویش فرار کند. اما به نظر می رسد که این تاکتیکها، دیگر کهنه شده اند. مردم و بویژه نسل جوان، تیزبینانه به موضوعات نگاه می کنند. به عملکردها می نگرند. تا همین سال گذشته و حتی همین حالا، جریان نزدیک به نماینده محترم کهگیلویه به دنبال منافع یک حلقه خاص قومیتی بود و هست. مردم فراموش نمی کنند که تا همین چند ماه پیش، فرماندار و رئیس شبکه و بیمارستان و آموزش و پرورش و جهادکشاورزی و یک دو جین مدیر دیگر را از نزدیکان همخون  خودتان انتخاب کردید و اینک که یک مدیر عملگرا بر مسندی قرار گرفته و به تخصص و همینطور قانونگرایی بیشتر از قومیت بها داده است، او را به ناحق متهم می کنید.

 عجیب است، خانم دکتر پناهی، همین امسال، سه نفر از عموزادگان خودش را از شبکه بهداشت کهگیلویه، ریاست بیمارستان امام خمینی(ره) دهدشت و مدیریت بیمارستان دهدشت عزل کرد و آنها را با افرادی توانمندتر و آکادمیک تر از ایلات و طوایف دیگر جایگزین کرد و مورد تحسین مردم قرار گرفت و شما برآشفته شدید چون از هم مسلکان شما بودند. حالا او را بخاطر بیان ویژگی های خوب یک روستا مورد شماتت قرار می دهید! اندکی انصاف بخرج دهید. خودتان را فریب ندهید. جریان بی رمق شما در پایان راه است. نقابها هم افتاده اند. این سخنان دیگر خریدار ندارند. تاریخ مصرفشان گذشته است. مردم، برایشان تره هم خرد نمی کنند.

آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت.