ورودی هر شهر مانند یک کارت پستال، هویت و زیبایی‌های آن را معرفی می‌کند. اما وقتی پا به دهدشت می‌گذاری، اولین تصویر چیزی جز آشفتگی نیست. در یک‌سو صف طولانی ماشین‌های سنگین و در سوی دیگر صف خودروهای مسافربری به مقصد گچساران و بهبهان، ذهن هر تازه‌واردی را به هم می‌ریزد. به‌جای حس خوشایند ورود به یک شهر آرام، با تصویری مواجه می‌شوی که سؤال در ذهنت ایجاد می‌کند: «آیا اینجا یک شهر بی‌نظم است؟!»

ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ رانندگان ماشین سنگین جایی برای توقف ندارند و چاره‌ای جز پارک در حاشیه بلوار اصلی نمی‌بینند. از سوی دیگر، مسافرانی که قصد عزیمت به گچساران یا بهبهان را دارند، راهی جز توقف در همین محدوده ندارند. نتیجه چیست؟ ترافیک سنگین در ورودی دهدشت که در ادامه مسیر هم امتداد پیدا می‌کند.

جالب اینجاست که بافت شهری در این نقطه آخرین اولویت است. راحتی، جای قانون را گرفته و حتی مقررات موجود هم اجرا نمی‌شود. این وضعیت نه‌تنها سیمای شهر را خدشه‌دار کرده، بلکه باعث عصبانیت رانندگانی می‌شود که ساعت‌ها در ترافیک گیر می‌کنند.

هیچ‌کس به این زنجیره بی‌نظمی توجهی ندارد. ورودی دهدشت، جایی که باید پیام «خوش آمدید» را به مسافران و فرزندان دور از وطن برساند، تصویری از آشفتگی و بی‌برنامگی را به نمایش می‌گذارد. سؤال اساسی این است: آیا زمان آن نرسیده که این مشکل برای همیشه حل شود؟

اگر شهرداری و شورا قادر به حل این مشکل نیستند بهتر است فرماندار شهرستان به موضوع ورود کرده و این بی‌نظمی را حل کند