افتونیوز؛ خبر بصورت پیوسته و تیتر وار آمد که شنبه، اول شهریور، به دلیل قرار گرفتن میان دو تعطیلی، استان فلان،استان بهمان تا نهایتا تقریبا سراسر کشور تعطیل است. اما در میان واکنش های مختلف واکنش مردم استان ما  آهی از سر حسرت و شاید خشمی فروخورده بود؛ چرا که  اعلام گردید: سراسر کشور تعطیل به جز سه استان، از جمله کهگیلویه و بویراحمد!"

کهگیلویه و بویراحمد! نامی که این روزها، بیش از آنکه نمادی از زیبایی‌های بکر و پتانسیل‌های عظیم باشد، تداعی‌گر محرومیت‌های عمیق، آمارهای ناگوار و فراموش‌شدگی است. اینجا، حتی تعطیلی هم از مردم دریغ می‌شود! این تصمیم، نه یک اشتباه اداری، بلکه سیلی محکمی بر صورت مردمی بود که سال‌هاست، نه تنها از امکانات و زیرساخت‌های اولیه محرومند، بلکه گویی از حق طبیعی زندگی و آسایش نیز بی‌بهره‌اند.

ای سکان‌داران این کشتی به گل نشسته! ای مسئولان عالی‌رتبه این دیار فراموش‌شده!

آیا گمان می‌برید با این تصمیم، خود را مهم جلوه داده‌اید؟ آیا فکر کرده‌اید که با سلب یک روز تعطیلی از مردمی که سال‌هاست زیر بار فقر و بیکاری و وعده‌های توخالی کمر خم کرده‌اند، نشان داده‌اید که استان شما چنان قطب صنعتی و اقتصادی بی‌بدیلی است که حتی با یک روز توقف نیز ضربه‌ای جبران‌ناپذیر به پیکره آن وارد می‌آید؟

آمارها فریاد می‌زنند!

این استان، سال‌هاست در قعر جدول‌های توسعه دست و پا می‌زند. بودجه‌های ناچیز، زیرساخت‌های فرسوده، کارخانه‌هایی که ... (ظاهرا میگن کارخانه ای نداریم)، گواه این مدعاست. کدام صنعت؟ کدام زیرساخت؟ کدام چرخ تولیدی در این استان چنان پرشتاب می‌چرخد که یک روز تعطیلی، آن را از حرکت باز دارد؟

در بحث بودجه: این استان همواره در زمره استان‌هایی است که کمترین سرانه بودجه‌ای را دریافت می‌کند. آیا این "عدم بهره‌مندی" از بودجه‌های کافی، دلیلی بر "عدم تعطیلی" است؟

در زمینه زیرساخت‌ها: جاده‌های مرگ، بیمارستان‌های نیمه‌کاره، کمبود مراکز درمانی و آموزشی، نبود راه‌های ارتباطی مناسب، آب آشامیدنی ناسالم در بسیاری از مناطق، شاخص‌هایی نیستند که بتوان از آن‌ها به عنوان "پیشرفت" یاد کرد. کدام زیرساخت حیاتی در این استان وجود دارد که توقف یک روزه آن، جبران‌ناپذیر باشد؟

در حوزه صنعت و کارخانجات: این استان، با وجود پتانسیل‌های عظیم نفت، گاز و منابع طبیعی، از محروم‌ترین استان‌ها در جذب سرمایه و ایجاد صنایع بزرگ و اشتغال‌زا است. آمار بیکاری، به‌ویژه در میان جوانان تحصیل‌کرده، دلخراش است. کدام کارخانه عظیم و پویا در این دیار مشغول به کار است که تعطیلی آن، اقتصاد ملی را به خطر می‌اندازد؟

این استان، با کوه‌های سر به فلک کشیده و رودخانه‌های خروشانش، با مردمانی نجیب و صبورش، سال‌هاست که از چشم مسئولان ارشد کشور و حتی از نگاه مسئولان استانی خود، دور مانده است. این مردم، نه به خاطر "فراوانی کار" بلکه به دلیل "فراوانی فقر" و "نبود فرصت"، ناگزیرند هر روز و هر لحظه برای لقمه‌ای نان، جان بکنند.

جایگاه شما، ای مسئولان، جدای از این مردم نیست؛ جایگاه شما، در میان مردم و در کنار مشکلاتشان است!

به جای مانورهای رسانه‌ای و نمایش‌های بی‌بنیان، به جای پیگیری تعطیلی یا عدم تعطیلی یک روز، به جای افتخار به آمارهای کاغذی و دست‌کاری شده، آیا شرم نمی‌کنید که مردم این دیار، حتی از حق طبیعی یک روز آسایش هم محروم می‌شوند؟

به جای این خودنمایی‌های بی‌حاصل، به جای این تصمیمات سطحی و خشم‌آفرین، برخیزید و فکری به حال بودجه‌های ناچیز، زیرساخت‌های ویران، کارخانه‌های خیالی و سفره‌های خالی مردم کنید! به جای آنکه با این‌گونه تصمیمات، خود را مطرح کنید، به دنبال کارهای اساسی باشید. به دنبال جذب سرمایه‌گذار، به دنبال ایجاد اشتغال پایدار، به دنبال توسعه متوازن و به دنبال بازگرداندن امید به دل‌های خسته این مردم باشید.

این استان، میدان خودنمایی شما نیست؛ این دیار، تشنه آب و آبادانی است، نه تشنه نمایش‌های پوچ و تصمیمات تبعیض‌آمیز. تاریخ، قضاوت خواهد کرد که در این برهه حساس، شما چه میراثی برای نسل‌های آینده این سرزمین به جا گذاشتید. آیا میراثی از رنج و محرومیت، یا نوری از امید و آبادانی؟

سعید صفادوست