افتونیوز|  علی ضامنی پور

می توانستم همین یادداشت را به هوش مصنوعی دهم تا آن را برایم بنویسد، اما نمی خواهم به این زودی مهارم را به دست هوش مصنوعی دهم. فکر می کنم هنوز زود است. باید احتیاط کنم. اما گاهی حس می کنم، مانند پدر پیری که باید وظایفش را به فرزند بزرگتر دهد، کم کم  کارهایم را به هوش مصنوعی دهم و خود به فکر دنیای دیگرم باشم.

در دو سال گذشته، این تصور برایم وحشت آور بوده است.

اما خواهیم دید بخش زیادی از وظایف بشری به هوش مصنوعی داده می شود.  بنابراین باید یاد بگیریم که چگونه کارها را با هوش مصنوعی تقسیم کنیم. گرچه به نظر می رسد که چالش های پیش رو زیاد باشد.

با آمدن هوش مصنوعی فرصت های زیادی پیش پای بشر گذاشته شد و البته چالش های شغلی نیز. از جمله چالش شغلی خبرنگاران. بسیاری از خبرنگاران حرفه ای که در دو دهه گذشته از قافله شبکه های اجتماعی عقب افتادند، امروز باید بالاتر از آن با هوش مصنوعی زورآزمایی کنند، که کاری سخت و زور آور است.

این حرفه که خود در ایران با چالش های بیشماری رو به رو بوده و در آینده نیز چنین است، هوش مصنوعی به شکل دیگری آن را به مخاطره انداخته است. این دست‌آورد انقلابی بشر چالش ها و فرصت های جدیدی خلق کرد.

هوش مصنوعی جهان جدیدی خلق کرده به طوری که تمام انقلاب های گذشته از سیاسی تا اقتصادی پیش او ذره ای ناچیزند. زیرا در این انقلاب از همه جای دنیا به رهبری فناوران و نخبگان کامپیوتری طراحی و حمایت شد.

حقیقتا این انقلاب آمده، آنقدر سریع که ما هنوز نمی دانیم کجای کاریم.

البته حق هم داریم؛ آنقدر درگیر مسائل و گرفتاری های اجتماعی و اقتصادی شده ایم که اغلب اسم خود را هم فراموش کردیم، تا چه برسد به فهم هوش مصنوعی!!!

با اوج گرفتن شبکه های اجتماعی و فعال شدن بخش های زیادی از جامعه و راه اندازی پیج های ایسنتاگرام و ... گوی اطلاع رسانی از دست خبرنگاران سنتی گرفته شده و آنها دیگر میدان دار نیستند.

در همین استان کوچک خودمان صدها نفر با ایجاد صفحه های ایسنتای پر بازدید و گروه های واتساپی و تلگرامی بدون گذارندن یک روز آموزش خبری موجی از دنبال کننده را به سمت خود کشانده اند. این صفحات جذاب، سرگرم کننده و مفرح اند. سرعتشان از خبرگزاری ها جلوتر است. اما تعداد کمی از آنها حرفه ای و آموزنده اند. شوربختانه اغلب این صفحات سرگرم کننده مروج نظام سرمایه داری اند. مروج "ندان و نخوان و نپرس"اند. فضا چنان از تفریح و سرگرمی های مبتذل پر شده که گویی میان کوهی از زباله و تپاله گرفتار شده ایم.

اینجاست که کار خبرنگار از ویژگی هایی چون سرعت و دقت گذشته و باید با تحلیل اوضاع پیرامون به سمت فعالیت هایی چون ساخت مستند و تولید گزارش های تحقیقی بچرخد. جای گزارش های تحقیقی و تحلیلی بسیار خالی است. جای گزارش های انتقادی، یادداشت های نخبگانی همچنان خالی است. توصیه می کنم خبرنگاران استان از فضای سیاست زده و قوم گرایانه فاصله بگیرند و حرفه ای تر عمل کنند.

اما مهم تر از همه، همین هوش مصنوعی است.

خبرنگاران تا دیر نشده مهارت های خود را در زمینه هوش مصنوعی بالا ببرند و آن را بشناسند.

زیرا ان اهرمی که ارشمیدس می خواست تا زمین را از جا بکند. امروز همین هوش مصنوعی است.

جالب است با مکالمه ای کوتاه از او خواستم که شعری سپید با توجه به ویژگی های شخصیتی مردم کهگیلویه و بویراحمد، برای خبرنگاران بنویسد و او چنین نوشت:

روز خبرنگار  در یاسوج

باران همیشه خبر تازه‌ای دارد

که پیش از رسیدن به رادیو و روزنامه،

روی شانه‌ی مردان کارگر می‌چکد.

در دهدشت،

دست‌ها بوی خاک و خستگی می‌دهند

و قصه‌ها

زیر آفتاب می‌سوزند،

اگر کسی نباشد تا آن‌ها را بنویسد.

در لنده،

کوچه‌ها پر از صدایی‌ست

که هرگز تیتر نشد،

مثل حرف‌های مادری که از وعده‌های بی‌سرانجام

برای بیمارخانه‌ای می‌گوید

که هنوز دیواری ندارد.

ما خبرنگاران،

با قلم‌هایی لاغرتر از نان سفره‌مان،

هر روز

از رودخانه‌ای خشک،

از جاده‌ای ویران،

و از مدرسه‌ای که سقفش چکه می‌کند،

گزارش می‌فرستیم،

و گاهی خبر خودمان می‌شویم

وقتی که تهِ حقوق‌مان،

زودتر از تهِ ماه تمام می‌شود.

اما…

هنوز امید را

مثل یادداشتِ نیمه‌کاره‌ای در جیب نگه داشته‌ایم.

چرا که می‌دانیم

هر جمله‌ی راست،

هر تصویری که حقیقت را عریان کند،

می‌تواند فردای روشن‌تری بسازد.

و روزی می‌رسد

که در یاسوج، دهدشت و لنده

قصه‌ها،

نه از درد،

که از رویا و ساختن گفته شوند