افتونیوز| حافظ یعقوبی در یادداشتی نوشت:

در این سرزمین، همیشه چیزی هست که ریشه بدواند؛ اگر نه در خاک، در دل.

و دل کشاورز، ریشه‌دارترین دل این خاک است.

اما امسال، خشکسالی نه‌فقط خاک را شکست، که دل‌ها را نیز.

در بسیاری از دشت‌ها، آن‌چه رویید، نه گندم، که غم بود؛

برداشت‌ها به ۳۰۰، نهایتاً ۴۰۰ کیلو در هکتار رسید؛ عددی که زمانی ۲۰۰۰ بود.

این، فقط یک افتِ محصول نیست.

این، نفس‌های بریده‌ی یک اقتصاد محلی‌ست.

این، چراغ‌هایی‌ست که خاموش خواهند شد، اگر دیده نشوند.

بیمه‌ی کشاورزی، هرچند به نیت التیام آمده، اما سقف تعیین‌شده‌اش با واقعیت‌ها فاصله دارد.

پرداخت خسارت‌ها، گاه حتی شخم اولیه را هم پوشش نمی‌دهد؛

چه رسد به بذر، کود، مزد کارگر، یا اجاره‌ی زمینی که دیگر حاصل ندارد.

در چنین فضایی، کشاورز تنها می‌ماند با زمین و اضطراب.

و این تنهایی، اگر طولانی شود، نه‌فقط کشاورز که اعتماد به نهادهای پشتیبان را نیز فرسوده می‌کند.

اکنون فصل برداشت است.

نه با لبخند، که با امید به بازیافت اندکی از هزینه‌ها.

اما نرخ مصوب برداشت با کمباین، روی کاغذ می‌درخشد و در زمین، جایی ندارد.

هزینه‌هایی تا یک‌ونیم میلیون بیش از نرخ رسمی، برای کشاورزی که از ابتدا متضرر بوده، چیزی نیست جز نمک بر زخم.

در این میان، آنچه بیش از همه حیاتی‌ست، درک موقعیت و همدلی مؤثر مسئولان محترم است.

امروز کشاورز، نه داد می‌زند و نه گلایه می‌نویسد—چشم دوخته به فهمی عادلانه و اقدامی به‌موقع.

فرصت هنوز باقی‌ست:

ورود میدانی و پُرحوصله‌ی مسئولان به موضوع هزینه‌ی برداشت و تثبیت قیمت کمباین‌ها، به‌گونه‌ای که کشاورز احساس دیده‌شدن کند.

مدیریت خروج کمباین‌ها از منطقه تا پایان برداشت، نه از موضع اجبار، بلکه از دریچه‌ی ضرورت ملی و تدبیر عادلانه.

بازنگری در سقف بیمه، با لحاظ وضعیت استثنایی امسال، و توجهی ویژه به کشاورزانی که زمین را اجاره کرده‌اند و این روزها، هم محصول را باخته‌اند، هم اعتماد را.

در شاهنامه، رستم وقتی دید دشت بی‌یار مانده، گفت:

«ز نادیدگان رنج‌ها بیشتر است / که رنج آشکارا، دوا گوهر است»

امروز زمانِ دیدن است، شنیدن است، و ایستادن در کنار کسانی که خود، ستون این دیارند.

باور داریم که مدیریت دلسوز و مدبر کشور، با این فاجعه خاموش، خاموش برخورد نخواهد کرد.

چراکه گندم، نه فقط کالایی استراتژیک، که رمزِ زندگی‌بخشی این سرزمین است.

و کشاورز، نه فقط تولیدکننده، که ستون بی‌صدای امنیت و آرامش ماست.

بیاییم صدای آرام آنان را، پیش از آنکه خاموش شود، بشنویم.

حافظ یعقوبی

اردیبهشت ۱۴۰۴