افتونیوز| صدایشان خیلی بلند بود. شدت صدا آنقدر بالا بود که ده‌ها برابر آستانه شنوایی گوش ما بود و تشخیص اینکه در آن آپارتمان ۱۲ واحدی از کدام واحد است دشوار نبود. در فرهنگ زیسته مان از قدیم یادمان داده بودند که زن و شوهر دعوا کنند، ابلهان باور کنند. برای ما که خود زن و شوهر بودیم، دعوای میان زن و شوهرها پذیرفتنی بود اما به درازا کشیدن دعوا و استمرار صداهای بلند و ناهنجار نه‌‌!

نمی دانم عقلم و دلم چطور تفاهم کردند که خودم را پشت در واحد ۷ در یک طبقه بالاتر از واحد خودم دیدم. خیلی در زدم تا نهایتا صدای ناموزون درب زدن بر صدای ناموزون دعوا چیره شد و درب باز شد.

اولین صحنه ای که نگاهم را ربود، چهره معصوم دخترک ۶ تا ۷ ساله شان بود که دو دستش را برروی گوشهایش فشرده بود تا تظاهر به این کند که صدایشان را نمی شنود و یا اینکه‌ نمی خواهد بشنود.

دخترک را در آغوش گرفتم و از آنها خواستم که آرام باشند و داد و فریاد را فیصله دهند. از روزنه های پیدا در پشت خشم های نشسته در چشمشان، مرا که دخترشان را در آغوش پرمهرم گرفته بودم تماشا کردند و مثل آب سردی که برروی آتش بریزند ساکت شدند.

همگی برروی مبل های منظم و شیک مستقر در همان سالن پذیرایی نشستیم. خانم خواست به آشپزخانه رود تا برایمان چایی درست کند، اما من نگذاشتم. آنها از نگاه بیرونی ما زندگی خوبی داشتند و هر دو نفرشان شخصیت های قابل احترام و دوست داشتنی در نزد ما و دیگر همسایگان بودند. راستش گاهی شیطان به سراغم می آمد و مرا وسوسه می کرد که از اختلاف شان سر درآورم.

از شما پنهان نمی کنم، آخر شیطان پیروز شد‌‌. علت اختلاف و دعوا را جویا شدم. البته آنها هم مانند بیابان خشکی که تشنه باران است، بی درنگ سفره های دلشان را گشودند. نزدیک به دو ساعت حرف زدند، بهتر بگویم مجادله کردند. آنچه از مجادله آنها دستگیرم شد را بصورت خلاصه می گویم!

عنصر اصلی بر پا کننده دعوا دارویی ضد افسردگی و میگرن بنام قرص ماپروتیلین بود. خانم بعد از اولین زایمان خود یعنی حدود ۱۴ سال قبل به بیماری افسردگی و میگرن مبتلا و از آن موقع تا کنون برای درمان، از این قرص استفاده می کند. چند سالی است که پیدا کردن آن قرص به چالشی بزرگ و مسأله اصلی زندگی آنان تبدیل شده است. مرد می گفت که من هر ماه به همه داروخانه های شهر با نسخه و بدون نسخه (آزاد) مراجعه و التماس می کنم تا بتوانم یک ورق از آن قرص را تهیه کنم. می دانم که همه داروخانه ها دارند یعنی سهمیه دارند، اما نمی دانم چرا نمی دهند و برخی داروخانه ها آن هم در مواقع خاصی ترحم می کنند و یک ورق را با ده‌ها منت و با قیمت آزاد به آدم می فروشند. بارها به خانم گفتم که این قرص را عوض کنید تا هر ماه این همه عذاب نکشیم. و اما نگرانی خانم از این بود که شوهرش درک نمی کند و نمی فهمد که من چندین قرص را امتحان کرده ام و تنها این قرص موثر است. هزار بار به ایشان گفته ام که فلانی هم مثل من از این قرص استفاده می کند و با رابطه و رانت به راحتی آن را تامین می کند و تو هم مانند بسیاری از مردم از رابطه یا رانت استفاده کن تا هر ماه سهمیه مشخصی از این قرص نصیب من شود، اما قبول نمی کند.

نمی دانم! اگر مشمول تحریم است، پس چرا در داروخانه ها پیدا می شود؟ اگر تحریم نیست پس چرا به قدر نیاز در داروخانه ها توزیع نمی شود؟ اگر به قدر نیاز در داروخانه ها توزیع می شود، چرا مردم را که بار بیماری خود رنجشان می دهد، اینگونه و با یک یا چند ورق قرص آزارشان می دهیم.

پیام واحد