اَفتونیوز| “ محسن خرامین” روزنامه نگار و دکترای علوم سیاسی در یادداشتی نوشت:

فرض "جنبش مردمی" بدون مردم  همانند فرض انسان بدون جسم و تن است. جهان مدرن پر است از این "پر از خالی" های پارادوکسیکال که ابتدایی ترین نتیجه آن سیاست زدایی از جهان امروز است. مرور تاریخچه آنچه در عرصه اجتماعی و سیاسی ایران " اصلاحات " خوانده می شود بیانگر حرکت و فعال شدن خواست مردم  دست کم از انقلاب مشروطه تاکنون است. حرکتی پر از فراز و فرود، ناکامی، رفت و برگشت و در نهایت تکرار و امید، امید و امید.

کنش سیاسی و حتی فعالیت های روزمره سیاست که خواه و ناخواه حول دکان قدرت و در درجه ای پایین تر فتح مناصب و جایگاه های سیاسی می باشد نیز برکنار از اصل جنبش نبوده و نمی تواند باشد. هر چند این موضوع همواره بیشترین آسیب ها را به ذات جنبش ( اگر برای جنبش ها ذاتی قائل باشیم که همانا خواسته های مردم است ) وارد کرده است.

اتفاقات سیاسی و اجتماعی گاهی می توانند نقش میانجی را در مسیر حرکت یک جنبش ایفا نمایند و فرصت و حتی ضد فرصتی را در مقابل جنبش ها قرار دهند.

اکنون در آستانه یک انتخابات در سطح ریاست جمهوری سوال این است که آیا آنچه این روزها پیش آمده است یعنی تایید صلاحیت یک نامزد اصلاح طلب، یک فرصت برای جنبش اصلاحات است و یا بر عکس دقیقه ای است که ممکن است به انحراف و یا بدنامی جنبش منجر شود‌.

فعالین و اعضای شبه احزاب و برخی مدیران سابق و حتی بسیاری از جامعه اداری کشور بر این خوش بینی اند که تایید صلاحیت مسعود پزشکیان و شانس پیروزی وی یک فرصت طلایی برای خلق یک دوم‌ خرداد دیگر و موفقیت برای جنبش مردمی است. در این بین یک تردید بزرگ وجود دارد و آن این است که در این وضعیت مردم در کجا ایستاده اند ؟ و آیا مردم نیز همین گونه به اتفاقات نگاه می کنند؟ مهم تر اگر مردم این گونه نگاه نمی کنند و به تبع عدم همراهی را پی گرفتند استقبال سرد مردم یک شکست برای جنبش مردمی و مطالبات مردم خواهد بود یا خیر؟

اگر همراهی شکل گرفت ممکن است یک فرصت دیگر حتی محدود در مسیر گذار باشد ولی هرگز مشخص نیست این اتفاق جامعه را به سمت تثبیت و تقویت توسعه و دموکراسی حرکت دهد و یا بالعکس تعاقب آن واکنشی اقتدارگرایانه در پی داشته باشد.

در نقطه مقابل نیز بنظر می رسد مردم هم حضور نداشته باشند خروجی و برآیند چیزی نیست که تحت عنوان شکست جنبش ثبت شود چرا که کنش مردم به اتکای جمعی بودن و وجود نوعی خواست در پشت آن بیانگر استمرار جنبش و موقعیت شناسی آن است و اصل نیز با تصمیم و خواست مردم در هر شکلی است.

عدم‌ حضور در بادی امر اگر چه نامزد منتسب به جنبش را ناکام خواهد گذاشت اما خطر بزرگتر متوجه سیاست در کشور است که دامن اصلاح طلب را زود و اصولگرا را دیر گرفته و خواهد گرفت.

نه حضور در انتخابات و حتی پیروزی پزشکیان می تواند یک دوم خرداد دوم باشد و نه غیاب آنها به استبداد صغیر منجر خواهد شد. بلکه مجاورت مردم و اصلاحات است که مسیر خود را فارغ از احکام‌ ستادی و سهم خواهی افراد تکراری در ستادها دنبال می کند و مردم چه با حضور خود در صحنه رویداد انتخابات و چه در اشکال و سطوح دیگر پیام ها و تاثیرات خود را صریح‌ و ضمنی اعلام‌ و جاری می نمایند.

مردم هر کدام تشخیص مربوط به خود را برای شرکت و یا عدم شرکت در رویداد پیش رو دارند و نیازی به توضیح و توجیه از ناحیه دیگران نیست که  دلایل و پاسخ های احتمالی بسته به "تجربه شوک" هر فرد به تعبیر والتر بنیامین به تصمیمی منتج خواهد شد که آخرالامر در هر حالتی نمود یک آگاهی- عصیان و عصیان - آگاهی جورج اورولی خواهد بود.