اَفتونیوز| علی خرم از مخاطبان این پایگاه خبری در یادداشتی نوشت: در دانشنامه یِ سیاسی واژگان بار معنایی مشخص و دقیقی دارند. هر اصطلاح،در چارچوب فرهنگ سیاسی آن اقلیم بازتاب روشنی دارد. *دولتِ سایه* اصطلاحی است که توسط نویسندگانی از جمله مایکل هافمن،ویلیام کوپر و جان کلمن استعمال شده است.

«دولت سایه افزون‌بر معنای متداولی که در سیاست دارد به این معنا است که قدرتِ واقعیِ سیاسی در دست دولت‌های منتخب مردم نیست بلکه نزد افرادی است که در پسِ صحنه در حال دیکته کردن نظرات خود هستند، و هیچ نهاد مردم‌سالاری توانایی بررسی و ارزیابی فعالیت‌های این افراد را ندارد. بنابراین باور، دولت‌های منتخب تابع دولت‌های سایه که صاحبِ قدرتِ حقیقی می‌باشند، هستند».

مجلسِ سایه نیز همچون دولتِ سایه تاریخچه ی طویلی دارد. این مجلس نقشی کاریکاتوری،سفارشی و فرمایشی خواهد داشت. در این مجالس، نمایندگان استقلال فکری و عملی ندارند و به عروسک خیمه شب بازی می مانند که از بیرون کنترل و هدایت می شوند. نمایندگانی که خود را وام دارِ قدرت هایِ نهادی و نهانی بدانند،هرگز مسئولیتی برای پاسخگویی به مردم برای خود متصور نمی شوند. در واقع قرار بود که مردم از پرده یِ مجلس، پسِ‌پرده‌ یِ قدرت را ببینند نه که خود حجابی باشد و پستوهای قدرت را در تاریکیِ قرون وسطایی فرو بِبَرد.

مجلس بعنوان زاییده ی انقلاب مشروطه، آمده بود تا فرمان را به قانون تبدیل کند. میرزا یوسف خان مستشار الدوله با تألیف رسالهٔ «یک کلمه» خواست بگوید که به قول میرزا تقی خان امیرکبیر *« اداره‌ی امور مملکت به توصیه‌ی عمه و خاله نمی‌شود»*. قانون باید فصل الخطاب  باشد. مجلس باید پرسشگرِ قدرت و پاسخگویِ ملّت باشد. نمایندگان باید قدرت تحلیل، جسارت بیان و عدم لکنت زبان در برابر قدرت حاکمه و ابراز نظر در موضوعات مختلفه را داشته باشند.

اساساً «ساخت قدرت در ایران به‌گونه‌ای است که یک مسئول بیش از اینکه خود را پاسخگوی مردم بداند، پاسخگوی قدرت می‌داند».

در تقویم جمهوری اسلامی، سالروز ترور مدرس را روز مجلس نامگذاری کرده اند. مدرسی که هرگز تحت سیطره یِ قدرت قرار نگرفت اگرچه مصلحتاً همکاری هایی با حاکمیت داشت.

مجلسی که در دل خود مصدق هایی داشت که هرگز تحت تطمیع قدرت و ثروت قرار نگرفت و حاضر به سوگند وفاداری به پهلوی نشد.  

به قول عطا المَلِک جوینی آنان که از قِبَلِ اعتمادِ مردم «از بیابان درویشی به ایوان خوشی» رسیده اند، نمی توانند وکیلی مستقل و مطالبه گر  باشند چرا که سر در آخورِ قدرت و ثروت دارند.

استعمال عناوینی چون «انقلابی» برای مجلس یازدهم، ظلم و اجحاف در حق این واژه است. سرسپردگی، بی تحرکی و بله قربان گو بودن مهمترین ویژگی های آن است.

نماینده ای که فرق طرح و لایحه را نمی داند، چه درکی از قانون خواهد داشت!

نمایندگانی که در بررسی عجولانه و آمرانه یِ لایحه ی «حجاب و عفاف»، 142 ایراد از جمله 78مورد ابهام، 22مورد مغایرت با قانون اساسی، 10مورد مغایرت با شرع مقدس، 5مورد مغایرت با سیاست های کلی نظام و 27غلط املایی توسط شورای نگهبان بر آن وارد می شود، چه صلاحیت و امید اعتماد دوباره به آنها وجود دارد!!

دنا پلاس هایِ «زون گشون» و شاسی بلندهای فیدلیتیِ «پا گشون» خود حدیث مفصلی است.

علی ایحال مجلس یازدهم در یک توصیف کلی، مجلسِ سایه بود. عملکرد نمایندگان آن، فاتحه ی نیمچه احترام به دموکراسی و مردم سالاری را خواند.

بحران ذوالابعاد کنونی ماحصل سپردن سرنوشت جامعه به نمایندگان وابسته، منفعت طلب، رابطه گرا، بی تخصص و بی تقوا است. یکی از زمینه های گذر از بحران و بهبود وضعیت موجود،انتخاب و اعتماد به نمایندگانی است که هم دانش مدیریت و برنامه ریزی، هم بینش اقدامِ بجا و بگاه و هم منش سیاسی را توأمان داشته باشند. شخصیت های مستقلی که تحت فرمان مرشدهای قدرت و ثروت قرار نگیرند و جزء منافع ملی و اعتلاء وطن به هیچ چیز دیگری فکر نکنند.

*شیرعلی خرامین* از معدود شخصیت هایی است که با تحصیلات در دانشگاه های صاحب نام و گذرانِ شب های خود در لابه لای کتاب ها، به دانشِ وافر و از طرفی با حضور روزانه در دل اجتماع و روانکاوی مشکلاتِ متورّم جامعه به بینشی بصیر و با اخلاق و تواضع سیاسی به مَنِشی سیاسی دست یافته است. کسی است که هم قُوّه یِ تحلیلی و حلاجیِ مشکلات و مسائل را دارد و هم قدرت بیان و فن سخنوری بالا. در برابر قدرت، گردن فراز و در مقابل ملت، متواضع است. داشتن روحیه یِ مطالبه گری و مسلط به زبان مرسوم بین المللی از دیگر صفات اوست. برای رأی مخفی مردم احترام قائل است و از شانتاژهای رسانه ای بیزار است.

علی ایحال اگر به تحقق نمایندگان مصدق و مدرس گونه امیدواریم باید از بحران کنونی و ابقاء نمایندگان موجود بگذریم تا دیگر شاهد مجلس فرمایشی و در سایه نباشیم و برای همیشه از تکرار دوباره ی گزاره ی «از ماست که برماست» پس از فردای انتخابات چشم بپوشیم.