علی خرم از مخاطبان اَفتونیوز در یادداشتی نوشت: در ژوئن ۲۰۱۵، ۳۳۷ نهنگ مرده در یک آبرفت و خلیج در پاتاگونیای شیلی یافت شد.

در سال بعد، بیش از ۸۰ نهنگ باله کوتاه خلبان، در سواحل خلیج بنگال در هند، خود را به ساحل انداختند.

در فوریه ۲۰۱۷،  در نیوزیلند ۴۱۶ وال خلبان خود را به ساحل جزایر جنوبی فارول اسپیت انداختند.

حتی در خلیج فارس و دریای عمان در سال  (۱۳۸۶) ۷۹ و در بندر جاسک ۷۲ دلفین خود را به ساحل انداخته و خودکشی کردند.

«خودکشی نهنگ‌ها پدیده‌ای است که در آن جانورانی از گروه آب‌بازسانان از جمله نهنگ‌ها و دلفین‌ها خود را به ساحل می‌افکنند و پس از آن به علت کم‌آبی بدن، فشار وزن خودشان یا خفگی پس از جزر و مدّ می‌میرند. این جانوران در انجام این عمل تعمد دارند؛ بدین معنا که اگر به زور به میان دریا بازگردانده شوند، بلافاصله در همان محل یا اندکی دورتر خود را دوباره به ساحل می‌رسانند.»

این اتفاق کم سابقه و نوظهور، انستیتوهای ممالکِ غربی را به واکنش واداشت. اندیشمندان و محققان به زودی به بررسی هم جانبه‌ی موضوع پرداخته و بعنوان یک بحران زیست محیطی آن را مرکز ثقل مطالعات خود قرار دادند. از دیگر سو، ارگان‌های مربوطه دست به اقدامات عملی جهت جلوگیری از رویداد مذکور زده‌اند.

در این سوی عالم، در اندیشه‌ی اسلام، چنان مقام انسانیت شامخ است که خداوند فقط بخاطر خلقت «انسان» نه دیگر موجودات، به خودش تبریک گفته و خود را احسن‌الخالقین نامید. اما در خاورمیانه بعنوان مرکز ممالکِ اسلامی، انسانیت به اسفل السافلین سقوط کرده است.

نشاط حمدان به بهترین شکل خاورمیانه را توصیف کرده:

«ما مردمان خاورمیانه‌ایم

بعضی هایمان در جنگ کشته می‌شویم،

بعضی در زندان...

بعضی‌هایمان در جاده می‌میریم،

بعضی در دریا،

حتی بلندترین کوه‌ها هم انتقام تنهایی شان را از ما می‌گیرند،

چرا که ما شغل مان «مُردن» است».

و اگر از اینها قسر در رویم، نهایتاً جامعه ما را به کام خودکشی می‌کشاند.

خودکشی در ایران (با عنوانِ خودخوانده ی ام القری جوامع اسلامی)،در چند سال اخیر از حالت پدیده خارج و به یک اپیدمی تبدیل شده است. بر پایهٔ آمارها روزانه بیش از ۱۳ نفر در ایران خودکشی می‌کنند. طبق اعلام وزارت بهداشت، در سال ۱۳۹۷ خورشیدی، ۱۰۰ هزار نفر خودکشی کردند. به‌طور متوسط از هر ۱۰۰ هزار تن ایرانی، ۱۲۵ نفر اقدام به خودکشی می‌کنند که از این تعداد ۶ نفر جان خود را از دست می‌دهند. برای مقایسه در آمریکا در سال ۲۰۱۶ از هر ۱۰۰ هزار نفر، ۱۶ نفر با خودکشی جان خود را از دست دادند.

«از نظر جامعه‌شناسی خودکشی امری فردی، ارادی، روانی نیست. عوامل اجتماعی و موقعیت اجتماعی در آن دخیل است. خودکشی فقط یک کنش نیست، خودکشی یک فرآیند است، یک جریانی وجود دارد که فرد را به سمت این مسیر و نهایتاً اقدام به خودکشی سوق می‌دهد».

مشکلات اقتصادی، بیماری‌های روانی، جبر فرهنگی، مسائل سیاسی و فشارهای اجتماعی برخی از سبب‌های اصلی خودکشی در کشور ایران به‌شمار می‌آیند.

ریشهٔ اکثر معضلات و مشکلات اجتماعی در فقر و مصایب اقتصادی است. فقر چنان مهم است که پیغمبر اسلام فرمودند:«مَن لا مَعاشَ لَهُ لا مَعادَ لَهُ».

حکومت به عنوان برایند اجتماع در اقتصادهای رانتیر یکه تاز  سفره و معاش مردم است. وضعیت کنونی جامعه ی ایران ناشی از ضعف حکومتداری، عدم کارایی دولت مردان و تقدم ایدئولوژی بر منافع ملی در اندیشه ی سیاست‌ورزان ماست.

امروز ۱۸دی در یاسوج، دختری ۱۲ساله که از زندگی سیرش کرده بودند، خود را به دار آویخت.

به قول شیخ بهایی «رواست گر من(ما) از این غصه خون بگریم، خون».

خودکشی در این سن یک فاجعه است. الارمی است که اگر نظام، دستگاه های متولیِ مربوطه، جامعه ی دانشگاهی، و نهایتاً همه ی مردم دست به کار نشوند، دامن همه ی خانواده ها را خواهد گرفت.

خودکشیِ دست جمعی ۶کارگر در پتروشیمی ایلام در تاریخ ۶ دی فاجعه ای دیگر است.

خودکشی دست جمعی نهنگ‌ها محققین، دولت‌مردان و ارگان‌های ذی‌ربط غربی را به تحقیق و عمل واداشت اما خودکشی یسناها که مسئولین، محققان و مردم ما را نگزید!!!...