یه وقتی کتاب بی شعوری نوشته دکتر خویر کرمنت را خواند که درآنجا نتیجه گیری کرده بود بیشعوری برای کسانی نوعی اعتیاد است که باید علاج شود . حال موضوع این کتاب قصه ی کسانی است که دراین مرز وبوم خصوصاً دراین استان به علت بیشعوری دست به اعمال وکارهایی می زنند که عواقب آن را نمی دانند .درروایات واخبار روزانه می خوانیم که عده ای دزد ودزد زاده به شیرآلات وپیچ مهره و واشر آفتابه ولگن وشیلنگ توالت وحمام و کابل وسیم ولامپ و.........و اموال ابتدایی بیت المال که خودشان هم درنوع آن شریکند رحم ندارند .چگونه انتظاری است. که یک سرمایه گذار بیاید درسایه شوم ناامنی کارخانه بسازد وبعد باسوادان وتحصیل کردگان ما هم که به دانشگاه رفتند وفرهنگ آنجا رادیدند ودوره ورود به سیاست را گذراندند مقاله بزنند که ای وای فلان مدیر ضعیف است که نتوانست بعداز ۴۰ سال استان را توسعه دهد . وای مردم بیایید این دفعه فلان کس را انتخاب کنیم ویا بهمان کس باید استاندار باشد چون مهندس است واز خرد تاکلان به انتخابات وسیاست وارد می شویم طوری که انگار از کلاس درس چرچیل بیرون آمدیم .و الی آخر .... اما به ریشه ها وبنیادهای اساسی ، هنجارهای اجتماعی ، فرهنگ سازی ، حسن معاشرت درجامعه ، تربیت صحیح فرزندان ، واصلاح جامعه غافلیم ویا عمداً بی تفاوتیم ای کاش ما عوض رشته های فنی می رفتیم ادبیات انسانی می خواندیم ، تا برای بالابردن فهم وشعور خود وجامعه مفید تر باشیم. این را نوشتم که باسوادانمان درهمه حالات و الساعه به انداز ه توان ، بطور بنیادی به فکر جامعه ومردم باشند. تا کسانی ازروی ناچاری واستیصال به دنبال یافتن به فکر آفتابه دزدی نباشند .