(این داستان کوتاه از سوی مخاطبان سایت برای ما ارسال شده است)

حاتم پیرمردی صادق، باصفا و بذله گو بود. سواد نداشت اما خداوند استعداد شعر و شاعری را نصیبش کرده بود.

کودک بودم که آن پیرمرد خوش سخن از دنیا رفت. در همان مدت کوتاه آشنایی، سخنی گفت که آویزه گوشهایم شده است و اکنون که من پا به دوران میانسالی گذاشته ام آن خاطره را ذکر می نمایم.

راست می گویند که سخن حق همچون تیر رفته از کمان راست می آید و در جان انسان می نشیند.

حاتم در جمع مردان و زنان روستا که بر طبق عادت در عصرهای آفتابی پاییز بر پشت بام خانه های سنگی دورهمی می گرفتند، گفت:

هر دو بدند، اما کاربلدِ دست کج زیانش به مراتب کمتر از انسان سالمِ کارنابلد است.

به تعبیر امروزی متخصصِ فاسد زیانش به مراتب کمتر از متعهدِ غیرمتخصص است.

در روستا حاتم بیشترین سرمایه را داشت. یعنی افزون بر سخنوری، بذله گویی و شعر از دانش اقتصادی هم بی بهره نمانده بود. برخلاف بیشتر ساکنان روستا، خودش چوپانی نمی کرد. هر سال یا هر چند سال چوپانی را انتخاب و با آن بیعت می کرد.

پدرم می گفت:

برخی از چوپان های حاتم انسان های کاربلدی بودند و به لطف تخصص و دانش آنها در امر دامپروری سود مناسبی از فروش مندال، روغن، کشک و... نصیب حاتم می شد. البته دست کجی آنها نیز خساراتی را به ایشان وارد می کرد که در قیاس با آن سود مناسب چندان به چشم نمی آمد.

برخی دیگر از چوپان های حاتم نیز انسان های صادق و راستی بودند اما کار نابلد در دامپروری. با جغرافیای مرتع نا آشنا و هر از گاهی گله را دودستی تقدیم گرگ ها و پلنگ ها می کردند. در مراقبت از گوسفندان و بره ها چنان ضعیف عمل می کردند که سبب تلف شدن تعداد زیادی از آنها می شدند.

آری! حاتم در میدان، نتیجه عملکرد این دو دسته از انسان ها را تجربه کرده بود و بدان سبب چنین جمله حقی را بر زبان راند تا پژواک آن سخن راست همچنان در گوش من به صدا درآید.

ای کاش شیوه حکمرانی و نظام اداری برخاسته از آن به گونه ای باشد که هیچ کدام از دو دسته انسان هایی که وصفشان رفت بر مسندهای مدیریتی ننشینند و در صورت میدان دادن به چنین انسانهایی لااقل به قول شریف حاتم به کاربلدِ دست کج بیشتر می توان امید بست.