اَفتونیوز| محمودمنطقیان در یادداشتی نوشت، طبیعت چیست؟؟ طبیعت، خاک است، آب است، هوا است، درخت است، گیاهان  و گل هاست، پرندگان،  حیوانات و جانداران است و همه پدیده های هستی است که در پیرامون ما انسان ها هستند و هریک به گونه ای به ما کمک می کنند و زندگی و آرامش می بخشند.

یادمان باشد که:

-طبیعت مادر حیات است.

-زندگی ما از بخشش او است

-هرچه دارد بی مزد و منت و تبعیض، به همگان می بخشد.

-همه ما زندگی مان را از آن می گیریم

-بدون طبیعت، زیستن ممکن نیست.

-با طبیعت نَفَس می کشیم و ادامه حیات می دهیم.

-با طبیعت زنده ایم و زندگی می کنیم

-با طبیعت شادیم

-با طبیعت امید زیستن داریم

-با طبیعت همواره همراه و همدمیم.

-تن ما، نان ما، آب ما، میوه ما،خانه ما، پوشاک ما و هرچه داریم از بخشش طبیعت است.

-هرگاه طبیعت سالم و سر زنده باشد، ما هم حالمان خوب است

- هرگاه طبیعت بمیرد، زندگی هم می میرد

-یعنی با طبیعت هستیم، بی طبیعت نیستیم

-هرگاه طبیعت زخمی و مسموم و آلوه شود، زندگی هم بیمار و پژمرده خواهد شد

-زندگی ما باطبیعت سخت گره خورده است، با بودن او هستیم، با نبودن او زیستن نتوانیم.

-با طبیعت سرسبز و پاک، حالمان خوب است، با طبیعت آزرده و زخمی حالمان خوش نیست.

راستی اگر این ها را خوب می دانیم،

چرا باید طبیعت را آلود و به آن زیان رساند و با هر آلودنیی چون پلاستیک، شیشه و پسماندها آن را بیمار و آلوده کرد؟

چرا باید شاخه های درختان را شکست و به  گیاهان و بوته ها آسیب رساند؟؟

چرا باید جانوران  و پرندگان و حیوان های کوهی را شکار کرد و حیاتشان را گرفت؟

چرا باید گیاهان نورسیده و موجود در طبیعت را بُرید و ریشه کن کرد و خوراک خود کرد.؟

چرا باید برای تفریح و بهره بردن خویش، از شاخه درختان آتش افروخت و گیاهان را سوخت و آتش و دود برپا کرد و گاهی آتش سوزهای گسترده ایجاد کرد و درختان و گیاهان طبیعت را خوراک آتش کرد؟؟

چرا با رفتار خویش به فرزندان خود یاد می دهیم که به طبیعت آسیب برسانند و آن را بیالایند؟

و صدها چرای دیگر.

بیاییم از روی دانایی و آگاهی، با وجدان و انسانیت خویش پیمانی استواری ببندیم که نخست، طبیعت و پدیده های هستی را با تمام  وجود دوست بداریم و با آنها پیوندی از سر مهر برقرار کنیم و دیگر هر گز:

- در طبیعت مواد آلاینده و زیان آور و پسماند نریزیم.

-در سالم نگه داشتن و پاکسازی و مراقبت از طبیعت کوشا باشیم.

-فرهنگ مراقبت و پاک نگه داشتن طبیعت را ترویج نماییم و بکوشیم که آن را برای خود و جامعه نهادینه کنیم.

-دیگران را با شیوه فرهنگی مناسب و سازنده، از آلوده کردن و آسیب رساندن به طبیعت باز داریم.

-همواره از طبیعت به خاطر داده هایش و نعمت هایی که به ما ارزانی داشته، سپاسگزاری کنیم.

-و هرگاه به دیدار طبیعت می رویم، نخست از جان و دل به همه پدیده های آن درود بفرستیم و برای نگهداشت و مراقبت از آن، پیمان خویش را به یاد آوریم و بر استواری و پایداری آن پای بند باشیم.

محمود منطقیان

۱۴۰۲/۱/۱۳