دخل و خرجمان با هم نمی‌خواند، از حساب و کتاب ریالی ته جیب گرفته تا منبرهای قال .... و اشارات مذهبی و در آخر آمد و شد و نشست و برخاست‌های اجتماعی.

برای امثال چون منی که عمری را با اندوخته شخصی بدون حق بازنشستگی به فرهنگ اجتماعی و محیط زیستی مشغول بوده‌اند و در این چند سال نکبت تورم و آمدن کرونا تن به قناعت کمترین‌های حداقل زیستن داده، دیدن و خواندن این تیترها پیش از آنکه به متن برسد ناخواسته آه سیاهی را برمی‌کشاند که چگونه در این چند دهه آهسته آهسته غرق در فریبی حقیقی و حق به‌جانب شده‌ایم.

مانده‌ام که با کدام دلخوشی و امید بقیه عمر را به روش و منش گذشته ادامه دهم وقتی که یک سال و نیم از در اتاق بلند پایه‌ترین مرد دولتی استان کهگیلویه‌وبویراحمد، استاندار وقت تا مدیران ارشد و کارشناسان بنیاد مسکن، امور اراضی، منابع طبیعی و... نتوانستم در روستای پدری مجوزی برای ساختن خانه تهیه کنم.

وقتی که جواب نگرفته با پیشنهاد و طرح های فرهنگی از ساختمان‌های میراث‌فرهنگی و اداره ارشاد به تکرار خارج می‌شوی، وقتی که نامه و خواسته‌های اجتماعیت بی جواب می‌ماند و روزانه شاهد کل کل رسانه‌ای مدیران قبل و اکنون هستی درمی‌یابی که در جنگ آشکار و پنهان شخصیت های حزبی، محدوده‌ای قابل احترام و مشترک به اسم فرهنگ وهنر، آینده و محیط زیست وجود ندارد.

حال چگونه می‌توان این تیتر ها را ندید و آن آه سیاه را فرو خورد و بر اراده‌ات خللی وارد نشود.

نتیجه بی‌عدالتی اجتماعی و نادیده گرفتن فرهنگ و هنر را می‌توان در درگیری و اسلحه کشی‌های خیابانی و بی‌تفاوتی جماعت اهل فرهنگ، هنر و محیط زیست به‌ خوبی در استان کهگیلویه‌وبویراحمد دید.

منبع: صفحه اینستاگرامی حسن غفاری