اَفتونیوز _ روزهای آخر شهریور آتش به جان کوه نیر افتاده است. با وجود اینکه طبق روال آتش سوزی ها در استان ما مسولان زیربط در مصاحبه با خبرگزاری ها از همدیگر سبقت می‌گیرند و گاها شاهد هستیم که استاندار و فرماندار در نقش سوپر من و قهرمان ظاهر می شود یکی کفش های خود را جلوی دوربین می بخشد، در تصویری استاندار در آتش سوزی کوه نیر در حال حمل بطری های آب معدنی است یا بخشدار در حین عملیات اطفای حریق می باشد! این اقدامات که رنگ و بوی نمایشی به خود گرفته است و دردی درختان سوخته را دوا نمی کند. در این مطلب ما قصد نداریم یک طرفه به قاضی برویم و بر اساس یک عکس استاندار و... مورد قضاوت شخصی قرار دهیم و شاید از در آن لحظه متوجه عکاسی نبوده است اما به زبان ساده باید گفت آقای مسول و مدیر ما از شما انتظار تجهیزات اطفای حریق، نیروهای امدادی آزموده و هلی کوپتر آب پاش داریم نه اینکه در دل حادثه به فعالیت فیزیکی بپردازید. استاندار در حین عملیات اطفای حریق بخشدار سرفاریاب در حین عملیات اطفای حریق گزارش‌های خبرنگار حوزه محیط زیست اَفتونیوز حاضر در کوه نیر حکایت از این دارد که هیچ گروه و نهادی در آنجا حاضر نیست و مردم محلی در تلاشند تا آتش را خاموش کنند. البته در این مورد چندان نمی‌توان به نیروهای محیط زیست خرده گرفت زیرا که از نظر کمبود نیرو و فقدان هزینه نمی‌توان انتظارات غیر منطقی از آنها داشت و مساله و موضوع بر سر آن است که با وجود آتش سوزی های ویران کننده سال‌های اخیر چرا مسولان با موضوع سراسیمه و از هم گسیخته عمل می کنند و از تجربیات گذشته برای نحوه مدیریت بحران آتش سوزی استفاده نمی شود و سوءمدیریت به اشکال مختلف در هر آتش سوزی تکرار می شود. آنچه مبرهن است در این سالها تکیه بر امدادرسانی خودجوش مردمی به عنوان راه حل اصلی در اولویت بوده است. و بنظر میرسد کاری از دست دولت و مسولان ساخته نیست و دوایرعریض و طویل دولتی در یک ناکارآمدی به سر میبرند، و در هر آتش سوزی چشم امید ها متمرکز به مردم گرفتار هزار مشکل است. در مورد امکان تهیه تجهیزات در صورت وجود منابع، واقعیت تلخ این است که شرایط تحریم شدید و طولانی، تهیه بسیاری از این امکانات از کشورهای دیگر را ناممکن کرده است. در شرایطی که حتی امکان خرید اتوبوس درون شهری و واگن مترو برای دولت میسر نیست، به عنوان مثال خرید هلیکوپتر اطفای حریق یا ماشین‌آلات راهسازی برای امدادرسانی در سیل و زلزله جای خود دارد. شاید تنها امکان منطقی برای جلوگیری از آسیب دیدن مردم از حوادث، گسترش آموزش عمومی و ارتقای دانش و فرهنگ استفاده از منابع طبیعی و روش‌های پیشگیری از آسیب دیدن در مواقع بروز حوادث باشد.  مواردی که اگر تبدیل به فرهنگ عمومی و پذیرفته شده در مردم شوند، درصد قابل توجهی از آسیب‌های ناشی از واکنش نادرست مردم حادثه دیده در حین وقوع حادثه کاهش خواهد یافت. ظاهرا و غمگینانه باید گفت که در رویارویی با حوادث، کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من!