افتونیوز - فضل الله یاری اقدام نزدیکان رئیس جمهور منتخب در نظرخواهی از فعالان سیاسی و رسانه‌ای برای بهبود امور و شنیدن صدای منتقدان‌ بی‌هیچ تردیدی اگر با هدف شنیدن صدای آنان و دیدن کاستی‌‌ها از چشم آنها باشد، جدای از آن‌که اقدامی پسندیده است، نشانه هوشمندی هم‌‌ می‌تواند باشد. در این میان تماس با احمد زیدآبادی در میان این تماس‌‌ها از سوی فعالان سیاسی و رسانه‌ای به شدت مورد توجه، واکنش و ارزیابی قرار گرفت. زیدآبادی روزنامه‌نگاری است که در یک دهه با تضییقات متعددی از زندان و تبعید گرفته تا ممنوعیت سیاسی و مطبوعاتی روبه‌رو شد و از این منظر او را‌‌ می‌توان روزنامه‌نگاری دگراندیش و مستقل دانست که در تقسیمات معمول افراد سیاسی و رسانه‌ای در میان افراد وابسته به جناح‌‌های داخلی نظام، قرار نمی‌گیرد و همین موضوع نیز دعوت نزدیکان رئیس جمهور منتخب از او را در کانون توجه قرار داده است. در این میان هواداران رئیس جمهور منتخب آن را اقدامی دمکراتیک برای شنیدن صدای مخالفان دانسته و آن را در کانون تحرکات رسانه‌ای خود قرار دادند. از سوی دیگر نیز برخی از مخالفان نظام با انتقاد از احمد زیدآبادی، از او پرسیده‌اند که چرا با پذیرفتن این فرصت دولتی را که به زعم آنان نماینده اکثریت جامعه نیست، به رسمیت شناخته است. حتی از او پرسیده‌اند که چرا این موضوع را قبول کرده است؟ طبیعی است که در جامعه سیاست‌زده ایران این موضوع نیز به مانند هر موضوع دیگری دستمایه موافقت‌‌ها و مخالفت‌های جناحی و سیاسی قرار گیرد. از این رهگذر ممکن است برخی آن را نشانه برتری دولت منتخب فعلی برهمه ادوار سیاسی کشور بدانند و ‌‌رئیسی را دمکرات‌ترین رئیس جمهور ایران بخوانند و گروهی دیگر نیز آن را نوعی عوام‌فریبی در ابتدای کار دولت آینده‌‌ می‌دانند که معمولا ادامه پیدا نمی‌کند و معتقدند که بیشتر یک ژست دمکراتیک است تا واقعیتی مداوم و مکرر. این نوشتار اما در پی حضور در هیچ‌کدام از این اردوگاه نیست. اما یک نکته را مهم‌‌ می‌داند که باید به آن توجه کرد و آن این است که بسیاری دیگر از مخالفان دولت آینده که یا به رئیس آن رای نداده‌اند یا اصولا با عدم مشارکت به روند برگزاری انتخابات رای نداده‌اند و در داخل همین کشور و با احترام به قوانین فعلی‌‌ می‌خواهند که مخالفت‌‌ها و انتقادات خود را به گوش متولیان این دولت برسانند و این ابراز مخالفت‌‌ها نیز با انگیزه شرافتمندانه اصلاح امور صورت‌‌ می‌گیرد و معمولا انگیزه‌‌های مجرمانه همراه نیست، اما تفسیرها و روایت‌های قضایی و امنیتی از قوانین کشور شرایط را برای آنان دشوار کرده و فعالیت سیاسی و رسانه‌ای و حتی زندگی شخصی آنان را تحت تاثیر قرار داده است و در این مسیر حتی برای معیشت خانواده و نزدیکان آنان نیز مشکلاتی را به دنبال داشته است. طبیعی است که زنگ‌زدن به همه این افراد و درخواست بیان انتقادات به صورت فردی نه تنها ممکن نیست، بلکه نوعی از حکمرانی سنتی است که در دنیای دیجیتال امروزی به شوخی شبیه است، بلکه درخواست بیان انتقادات را امری دستوری جلوه‌‌ می‌دهد که ممکن است خود منتقدین نیز تسلیم این شرایط نشوند و آن را نوعی ورود به بازی دولت آینده‌‌ می‌دانند و طبیعتا از آن کناره خواهند گرفت. معمولا این افراد این شیوه را‌ بی‌ثمر دانسته و آن را بازی دولتی‌‌ می‌دانند که‌‌ می‌خواهد حتی از مخالفان خود نیز بهره تبلیغاتی ببرد و مشخص است به جایی نخواهد رسید. موضوع مهم دیگری که در این روند مورد غفلت یا شاید هم عمد قرار گیرد، این است که برخی از صاحب‌نظران در این خصوص معتقدند که رنگ زدن به برخی از منتقدان و‌ بی‌اعتنایی به برخی دیگر، خود نوعی فیلترینگ است و با ادعای شنیدن سخن منتقدان همخوانی ندارد. اما دولت برای اثبات حسن‌نیت خود راه بسیار ساده و سرراستی دارد؛ هرکدام از این منتقدان و مخالفان در دنیای امروز یا صاحب رسانه‌ای رسمی در داخل کشور است و تحت قوانین موضوعه به بیان نظرات خود‌‌ می‌پردازد یا در دنیای مجازی صاحب موقعیتی برای بیان انتقادات خود هست. در این میان رئیس جمهور منتخب این امکان را دارد که انتقادات این افراد را بدون واسطه دیگران و بدون تاثیرپذیری از تحریف‌ها و تفسیرهای احتمالی، بشنود و به‌کار گیرد. او برخلاف برخی از اسلاف خود، هم به واسطه اعتمادی که تاکنون نظام به او مبذول داشته و هم به واسطه نفوذ در دستگاه‌‌های امنیتی و قضایی کشور‌‌ می‌تواند این موقعیت را با بهترین کیفیت فراهم کند و نظرات افراد را بدون هیچ‌گونه پارازیت و با وضوح بسیار بشنود. این وضعیت را مقایسه کنید با شرایطی که همکاران او در دفتر ریاست جمهوری به منتقدانی زنگ بزنند واز آنها بخواهند که نظراتشان را بنویسند، آنها نیز بنویسند و بفرستند، بعد همکاران رئیس جمهور اقدام به تلخیص یا تفسیر این مواضع کنند و عملا با فیلترهایی این مواضع را به او برسانند که طبیعی است که پیام فرستنده به صورت ناقص و حتی گاه متضاد با منویات ذهنی او به رئیس جمهور خواهد رسید. ساده‌ترین کار برای تسهیل این درخواست دولت و همچنین دوری از مظان تبلیغاتی بودن اقدام رئیس جمهور منتخب‌‌ می‌تواند شرایط بیان انتقاد در رسانه‌‌ها را فراهم کند و فضای عمومی کشور را از زیر شمشیر داموکلس تحدید و تهدید و انسداد و فیلترینگ خارج کند و در یک کلام سخن‌ها را بی‌واسطه بشنود. طبیعا سخنی که در منظر عموم گفته شود از سوی گوینده تلاش‌‌ می‌شود - فارغ از انگیزه‌‌های مجرمانه - با درستی و صحت همراه باشد و از این منظر از فیلتر وجدان گوینده و البته قضاوت افکار عمومی گذشته و گزیده‌تر و با درجه صحت بیشتری به متولیان امر اداره کشور‌‌ می‌رسد. از همین‌رو به رئیس جمهور منتخب و همکارانش توصیه‌‌ می‌شود که نیازی به زنگ زدن به منتقدان نیست، بگذارد خودشان زنگ بزنند. خودشان اگر کاستی و ناهنجاری ببینند، زنگ‌‌ها را به صدا در‌‌ می‌آورند، شما فقط بشنوید! / همدلی