این روزها ملت ایران،خصوصا خانواده های مصیبت دیده و اندوهگین واقعه ای تلخ هستند. خانواده هایی عزادار عزیزان خویش، و گروهی نگران عزیزانشان و گروهی تمام سرمایه شان را از دست داده اند. پیش از هر سخن به خانواده های عزادار تسلیت گفته برای مجروحان آرزوی شفای عاجل دارم.

از جمله ضعف های اجتماعی اخلاقی ما ایرانیان یکی این است که هنگامی که در اطراف مان اتفاق بدی رخ می دهد، تنها به یک جمله ساده اکتفا می کنیم. مثل(آخی..بیچاره،حیف شد). اما کمتر تدبیر می کنیم که همان اتفاق فردا برای خودمان رخ ندهد. برای نمونه وقتی آشنایی جان شیرین را بر اثر تصادف از دست می دهد، در مراسمش حضور می یابیم. ابراز همدردی و.....اما نمی اندیشیم مرگ وی می تواند هشداری به خود ما هم باشد. بی شک این ضعف اثر مهمی در بالابودن آمار تلفات جاده ای دارد.

روز پنج شنبه صبحگاه خونینی بود برای صنفی از زحمت کشان عرصه خدمات شهری. آتش نشانانی که این بار بمعنای واقعی جان در طبق اخلاص نهاده مردانه مردند،تا جان دیگران را تضمین کنند.

آنچه در ساختمان تاریخی پلاسکو روی داد از چند منظر قابل بررسی است. از جمله خسارت عظیم مالی به صنعت پوشاک کشور، بیکاری چندهزارنفر نان آور خانواده، نبود پوشش بیمه ای کافی در مغازه های پلاسکو و.....

اما برای سایر نقاط تهران در رتبه اول اهمیت و پس از آن شهرهای بزرگ و شهرستانهای کوچک در مرتبه های بعدی حاوی هشداری بسیار مهم است.

وقتی چنین رخدادی در وسط پایتخت کشور بوقوع می پیوندد و دفع خطر با تاخیر صورت می‌پذیرد، آیا شهرستانها اصولا آمادگی لازم را دارند؟

آیا برای مثال در یاسوج که با وجود کوچک بودن شهر، شاهد احداث دهها برج نسبتا بلند هستیم، آمادگی لازم برای حوادث هست؟ آیا روند بهسازی بافت های فرسوده شهر بخوبی پیش می رود؟ آیا امر نظارت بر ساخت و سازها مطلوب است؟

آیا شهرداری در بخش ایمن سازی شهری و ترمیم بافت فرسوده و مقاوم سازی ساختمانهای شهر به همه جوانب نظر دارد؟ آیا وفق قانون شهرداریها اتخاذ تدابیر موثر و اقدام لازم برای حفظ شهر از خطر سیل و حریق و همچنین رفع خطر از بناهها و دیوارها انجام داده اند؟

آیا می‌دانید که این امر بخشی از وظایف شهرداری است؟ و در این خصوص قدرت اجرایی لازم را دارند؟

آیا اصولا نیروهای تلاشگر شهرداری، خصوصا صنف آتش نشانان آموزش های لازم را دیده اند؟

آیا به اندازه لازم تجهیزات و امکانات مورد نیاز در دسترس مسولین امر هست؟

پاسخ به تمامی این پرسش ها همین فردا ضروری است. تا در صورت بروز هر حادثه، شاهد یک فاجعه نباشیم. امید است نهادهای مسئول، شجاعانه مسئولیت اشتباه خود را بپذیرند و ساختار خود را بازبینی و بهبود بخشند و یا حداقل با استعفای خود کار را به کاردان بسپارند. این حوادث زنگ خطری برای پیش بینی و پیشگیری و آمادگی برای آینده است. شواهد حکایت از مکاتبه و نامه نگاری برای رفع و پیشگیری این عوامل از جانب شهرداری تهران بوده، که متاسفانه در حد نامه نگاری اداری بوده اما چرا شهرداری وفق قانون از اختیارات خود جهت پیشگیری استفاده نکرده، ورود سازمانهای نظارتی و قضایی جهت عبرت سهل انگاران و پیشگیری از حوادث احتمالی آینده امری ضرروری است. و افکار عمومی می‌تواند بیشترین نقش را جهت سوق دادن آینده به مسئولیت پذیری مسئولین داشته باشد. چرا که بخش عظیمی از مسئولین با رای مستقیم یا غیر مستقیم توسط همین مردم انتخاب می‌شوند.

به امید آینده ای روشن برای ایران اسلامی

*رییس مرکز امور مشاوران حقوقی و کارشناسان رسمی استان