محمدعلی وکیلی کرونا امان بیمارستان‫ها و کادر درمان را بریده و کشور در شوک آمارهای روبه تزاید فوتی ناشی از کرونا است. جامعه به وحشت افتاده و تمام مناسک جمعی خود را معلق کرده و متولیان نیز در فشار تعطیلی کل کشور هستند. ستاد ملی مبارزه با کرونا تشکیل شده و همه تصمیمات کشور تحت‫الشعاع ملاحظات این ستاد قرار گرفته است. رهبری معظم نیز بر وجوب تبعیت از دستورالعمل های این ستاد تاکید ویژه داشته و خود نیز به رعایت آن همت گمارده است. با این همه،در کمال تعجب شاهد فراخوان و برگزاری همایش چند هزار نفری در مشهد توسط مدعیان ولایتمداری بودیم. اقدامی که مصداق بازی با جان مردم و به مهلکه انداختن هزاران نفر و عصیانگری در مقابل صراحت کلام رهبری بود.

۲- چندی است که با روی کار آمدنِ مجلس جدید، غلظت حملات و توهین‫ها به رئیس جمهوری بالا گرفته است و بی‫سابقه ترین توهین ها و هتک حرمت ها از سوی مقامات رسمی در مجلس، نسبت به شخص دوم مملکت انجام می گیرد. توهین‫کنندگان، شئونات نظام و صندلی خود را رعایت نمی‫کنند لذا رهبر انقلاب مجبور می‌شود برای مهار زبان توهین‫کنندگان به میدان آید و تذکر علنی و شفاف بدهد. مرجع ضمیر تذکر رهبری صریح بود اما با این وجود، در کمال تعجب باز برخی مدعیان ولایتمداری با علامت سوال و کامنت گذاری خواهان ذکر مصداق شدند! این رفتار خوارج گونه سال‫هاست که گریبان مملکت را گرفته و کشور را به وادی آنارشیسم سوق داده است.

۳- حتی چندی قبل نیز این بی مسئولیتی و تکبر ناشی از عدم پاسخگویی، باعث شد که مدیر مسئول روزنامه کیهان، جسارتی به مقام مرجعیت بزرگ شیعه کند؛ چندان که روابط ما با کشور همسایه را نیز تحت‫الشعاع قرار داد و به منافع ملی ما آسیب زد. روابطی که برای ساختن آن چه زحمت ها که کشیده نشد. حتی این تعرض به مرجع عالیقدر شیعه، دلخوری برادران شیعه عراقی را هم در پی داشت.

۴- البته این دست اتفاقات محدود به این سال‫ها نیست. مدارک و قرائن زیادی در دست است که دی ماه سال ۹۶ آتش آشوب کجا روشن شد. جایی که خود را بالاتر از هر قانونی می‌داند و کشور را واتیکانیزه می‌خواهد!

۵- یکی از غایات ایده ولایت فقیه، یکپارچه سازی حاکمیت است. حتی تعبیه مکانیزم «تنفیذ» برای تسری دادن مشروعیت در همه ارکان نظام به مقدار برابر است. مشروعیت علی السویه داشتن و مشروع تر و خودی تر نداشتن در کل ساختار نظام، متضمنِ یکپارچگی این حکومت و یگانه بودنِ حاکمیت است.

۶- با این حال انگار برخی مدعیان ولایتمداری، ولی فقیه را تنها به عنوان رئیس حزب خود می شناسند. اوامر او را تا جایی مطاع می دانند که منافع و مطامع حزبی آنان در آن ملاحظه گردد. حاضرند کشور و منافع ملی را گروگان بگیرند تا منافع حزبی شان تامین شود. اینان اولین جایی که میان منافع شخصی و باندی خود و دستور رهبری یا حاکمیت فاصله ای ببینند، به راحتی از نظام و رهبری عبور می‫کنند؛ چندان که تا کنون نیز چنین کرده‫اند. تناقضات این مدعیان ولایتمداری یکی دوتا نیست اما زور کسی انگار به اینان نمی رسد!