افتونیوز _ به روستا می رفتیم به زیارت انجیر ها و انارها گاهی که می گویم در روستای گرمسیری ما باغبانان انواع آلو وتمشک و هلو و مرکبات را باهم عمل آورده بودند. و انگور قرمزی بود که سالی دوبار ثمر می گرفت. شاید باورش برای شنونده کمی مشکل شود. باری ما مجوز سر زدن و دست زدن به هر باغ و درختی را داشتیم جز درختانی به نام "وقف" که نمی دانستیم یعنی چه؛ اما می دانستیم که نباید دست بزنیم که قهر باغبان ها یعنی تنبیه و تبعید! بعدها دیدیم و متوجه شدیم که ثمر آن درختان کجا می رود و فهمیدیم وقف و "کاسه بهره" و از این دست مفاهیم یعنی چه؟! واپسین افتخار ما که مولود دنیای جدید و تحولات علم پزشکی بود رتبه ی بالای اهدای عضو بود. که این هم گواهی شد بر اینکه زیست ما و نیاکانمان چقدر به اتکا و سرمایه گذاری روی هم نوع و طبیعت وابسته است و چگونه با این روش از معابر سخت و صعب تاریخ عبور کرده است و چقدر اتکا به مفاهیمی همچون سخاوتمندی و اهمیت درد و رنج دیگران؛ اولویت های زیست و زندگی ما عجین و ردیف شده است که بدون کمترین سیاستگذاری و آموزش پیشرو اهدای عضو در کشور شدیم. افتخاری که آنچنان که باید و شاید جدی گرفته نشد و زیر هجمه ی روزمرگی کم کم از متن به حاشیه ی سیاست ها و برنامه های کلی ( استانی) ما رانده شود. اینکه در ایران روز ملی اهدای عضو انتخاب کرده ایم پر واضح است که این امر مهم را آنچنان با روح ملی و دینی خود عجین میدانیم که نیاز هست با تمرکز و توجه بیشتری به جنبه های آن بپردازیم. در این روز با یاداوری این مهم به شکل های مختلف در فضای عمومی، امیدواریم در سالهای پیش رو با برنانه ی ریزی و توجه ویژه ی سیاست گذاران و متولیان امر به الگوی ارزنده ای در این امر انسانی تبدیل شویم. یونس هدایت مقدم