مرکز سعدی‌شناسی ایران از سال ۱۳۸۱ روز اول اردیبهشت ماه را روز سعدی شیرازی اعلام نمود شهر شیراز یکی مراکز بزرگ وشناخته فرهنگی ادبی جهان وایران وبزرگانی چون خواجه حافظ شیرازی و افصح المتکلمین سعدی شیرازی را دردل خود پرورانده است بزرگداشت فرهنگ وادب ایرانی بی ذکر ونام امثال سعدی ناقص وابتراست ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایران ،استاد بلامنازع سخن شیرین فارسی است. واورا پادشاهِ سخن و شیخِ اجلّ نیز لقب داده اند سعدی درسال ۶۰۶ هجری ق درشیرازمتولد ودرسال۶۹۰در همانجا نیزدارفانی راوداع گفت سبک نوشتاری او سبک عراقی و مذهب او شافعی، واز جهت کلامی اشعری مسلک بوده و در مدرسه نظامیه بغداد که از مهمترین مراکز علم ودانش جهان اسلام در آن دوره ومنسوب به خواجه نظام الملک طوسی وزیرمقتدر سلجوقی که برای تبلیغ فقه شافعی ومشرب کلامی اشعری بنا شده بوده تحصیل نموده است از او آثار ارزشمندی در نظم ونثروگاه تلفیقی از هردوبه عنوان میراثی گرانبهابرای ما باقی مانده ازجمله آنها کتابهای بوستان ، گلستان ، وکلیات وغزلیات سعدی است پند ونصایح وموعظه های سعدی اشتهارجهانی دارد ایشان در مدح پیامبر بزرگ اسلام وائمه اطهار سروده های بلند وارزشمند وکم نظیری دارد: ازجمله درقصیده ای دارد :ماه فروماند از جمال محمد=سرو نباشد به اعتدال محمد::آدم ونوح وخلیل وموسی وعیسی=آمده مجموع درضلال محمد::سعدی اگر عاشقی کنی وجوانی =عشق محمد بس است وآل محمد. همچنین او قصیده ای دیگر در وصف ومدح پیامبر وبخصوص ائمه اطهار(علیهم السلام ) دارد که:::::::::::::::::::::::::کس را چه زور و زهره که وصف علی کند= جبار در مناقب او گفته هل اتی:: مردی که در مصاف، زره پیش بسته بود= تا پیش دشمنان ندهد پشت بر غزا:: فردا که هرکسی به شفیعی زنند دست= ماییم و دست و دامن معصوم مرتضی:: پیغمبر، آفتاب منیرست در جهان= وینان ستارگان بزرگند و مقتدا:: یارب به نسل طاهر اولاد فاطمه= یارب به خون پاک شهیدان کربلا:: دلهای خسته را به کرم مرهمی فرست= ای نام اعظمت در گنجینهٔ شفا.. یکی از سروده های سعدی که در این روزهای کرونایی بااحساس دلتنگی و ناتوانی وضعف نوع بشردر مقابل قدرت خداوندی بااحساس پیوند وهمدلی وهمدردی ملتها تداعی میشود همان ابیات معروف است که:: بنی آدم اعضای یکدیگرند= که در آفرینش زیک گوهرند::چوعضوی بدر اورد روزگار =دگر عضوهارا نماند قرار ::توکز محنت دیگران بی غمی =نشاید که نامت نهند ادمی. برماست وبرای ما سرمایه گرانسنگی است که بزرگان دینی وملی وفرهنگی خودرا ارج گذاشته و نصایح راهگشای اسلامی ، اخلاقی وانسانی آنها را با گوش جان بشنویم وباکمال صدق عمل کنیم یکی دیگر از تذکارهای اخلاقی سعدی که این روزهایادآوری آن مفید است این است که انسان بایدنجات ورهایی از آسیب ورنج وگرفتاری و بلا رابرای همه انسانها بخواهد وبه گرفتاری وبلا برای دیگران حتی دشمنان خشنود نباشد :ای دوست برجنازه دشمن چه بگذری =شادی مکن که برتو همین ماجرارود. لذا تلاش کنیم که باحس نوعدوستی وعشق ومحبت به غیرکه ازکمالات دینی واخلاقی وانسانی واز اهم اخلاقیات پیامبران بخصوص پیامبر رحمت محمد مصطفی (ص) است خیرخواه دیگران باشیم درپایان برای حسن ختام بازهم از سروده های حکیم سعدی بهره می بریم که خود بسی گویا وپند آموزاست ::::شبی دود خلق آتشی برفروخت= شنیدم که بغداد نیمی بسوخت یکی شکر گفت اندران خاک و دود که دکان ما را گزندی نبود جهاندیده‌ای گفتش ای بوالهوس تو را خود غم خویشتن بود و بس؟ پسندی که شهری بسوزد به نار اگر چه سرایت بود بر کنار؟ اگر در سرای سعادت کس است ز گفتار سعدیش حرفی بس است همینت بسنده‌ست اگر بشنوی که گر خار کاری سمن ندروی ناصرمنصوری فعال فرهنگی اجتماعی