علی مندنی پور

نهمِ فروردین‌ماه ،دوّمین سالگردِ کوچِ غم انگیزِ "مَمیرو"ی فرهنگ دوست ، نمادِ صداقت و یک رنگی ، معلّم اخلاق،

کی عطا طاهری، نویسنده و پژوهشگرِ توانا، خالقِ "کوچ کوچ"، هم او،که بزرگ زاده بود و بزرگ ، دردمند بود و درد شناس، ساده زیست بود و مردم دار ،صبور بود و قانع، مونس دیرینه ی کتاب ، هنر دوست ، مبادیِ آداب ،مصلِح ، مسئولیّت پذیر ، آزاد منش و خوش بیان و مدافع همیشگی حفظ محیط زیست را در همنوایی با آن چابک سوارِ میدانِ اندیشه و عمل و با مرورِ یکی از دل نوشته هایِ کمتر دیده شده اش، مزیّن با نامِ زیبا و دوست داشتنیِ "وطن" گرامی می داریم.

روانش شاد و هماره نام اش جاودان باد.

***

وطن : "وطن، ای بلوطِ کهنسال ،ای جنگلِ پر برگ و بار، ای کوهسارِ سربلند، ای دشت هایِ سبزِ کشتزار. وطن، ای سنگلاخِ دُرّ و فیروزه و لاژوَرد، ای تپّه ماهورهای سرخ و زرد و کویر های خار زار. وطن، ای درّه های ‌هایِ تند شیب،دشت هایِ رام پای، ای رودهایِ خروشان و چشمه هایِ نورزای . وطن ،ای سبز دریاچه ی خزر و دریایِ نیلگونِ پارس. ای پرورنده ی قوچ و پازن وآهوانِ بادپای. وطن، ای سرزمینِ پلنگ و ببر و پروانه هایِ رنگین بال، ای آشیانِ امنِ پرندگان، از جنوب تا به شمال . وطن، ای بسترِ گلها و زیست گَه آبزیانِ بی شمار، ای خیز گه هزاران گیاه، در چهار فصلِ سال. وطن، ای نیستانِ اندیشه‌هایِ تبارِما، ای یادمانِ ارج و رنج مان ، ای خزان و بهارِ ما، ای فرو خفته جان هایِ شیفته در قلبِ تو .

ای وطن ! ای ،نور تابِ مَه و مهر و ستارگان، بر مزارِ ما ، ای بهین آرمان، ای، فراز و فرودِ جان، ای سر گذشتِ نیاکان و قهرمان های بی نشان، ای، ده و کوچ شارسان، ای، سرزمینِ ماندگارِمیهنم، بِمان، تا هماره بِمان، تا ابد جاودان.

مادرم زمین ،زیبا سیّاره، میانِ کهکشان ،ای، امیّد و عشق. ای، خان ومانِ هر انسان، اِنگار، رخسارِ قشنگت، زِ زنگار گشته تیره گون، اِنگار، زِ گِرد بادِ جنگ و دَم و دود گشته ای ناتوان. سوگند: سوگند! به چشمه سار، به جنگل ،به رنگِ آبی دریا، به گل و شبنم و به نسیمِ خوشبویِ صحرا ،به سپیده پیشینِ روز ،پسینِ خیال انگیز، به آسمانِ کبود و به ابر های باران ریز، به برف و ستاره به درّه و کوه و دشت، به قهقهه ی کبک و نغمه ی چکاوَک وپَرّش آهوانِ مست. به مهر و مَه، به نوروز و شاد بودِ زندگی، به رُستن و زایش، به آزادی و نبودِ بندگی، به عشق و خِرَد و جان، به هستی همگان سوگند ،که بشکنیم، شیشه ی بُودِ جنگ و دیو ودَد را کنیم به بند."

عطا طاهری بویراحمدی