فردریک پرلز روانشناس شهیری بود که روانشناسی نظری پرلز تحت عنوان گشتالت درمانی را ابداع کرد پرلز در بخشی از نظریه درمانی خود اعتقاد به ایجاد"تماس روانشناختی " افراد باخود دارد که منظور وی از تماس روانشناختی: شناخت انسان از احساسات خود و شناخت حالت های بدنی خود می باشدکه اسم این شناختها را "آگاهی" می گذارد و انسانی که به این آگاهی رسیده باشد دارای تماس روانشناختی لازم با خود می باشد.نقطه سالم دیگر این"تماس روانشناختی " حفظ فاصله و آگاهی سالم انسان با دیگران و حفظ تمامیت روانشناختی خود می باشد در مقابل نقطه منفی این تماس روانشناختی زمانی است که انسان در موضوعی نظیر یک انسان دیگر,یا ایدیولوژی یا ارزشی غرق می شود که به آن"جذبرانشناختی" می گوید و انسانی که دچار جذب با دیگری یا موضوعی شده فردی خود باخته ست که فردیت خویش را از دست داده و از حوزه آگاهی و مسولیت پذیری رفتارهای خود خارج گردیده است و اعتقاد بی چون وچرا به آن موضوع پیدا می کند. پرلز در بخشی دیگر از نظریه درمانی خویش می گوید که این "تماس روانشناختی و بدنی" دارای ۵ لایه می باشد که عبارتند از: ۱.لایه هراس(ترس) که انسان واهمه دارد وبه شکل آگاهانه یا ناآگاهانه از از روبه رو شدن با کجی های رفتاری خود ۲.لایه تظاهر یاجعلی که انسان در این لایه روانشناختی اقدام به وانمود کردن به چیزهایی می کند که واقعا نداردیانیست. ۳.لایه بن بست که دراین حالت روانشناختی انسان بین انجام دادن وندادن گیر افتاد وبین دوقطب متضاد نظیر شدن یانشدن یا رفتن یا ماندن یا بودن یانبودن و.... درگیر است. ۴.لایه درون پاشی که در دراین وضعیت درونی انسان به سطحی البته جزیی از آگاهی نزدیک شده است ودر تقلا است برای مسولیت وضعیت های یا حالات زندگی ولو اتفاقات پرمخاطره که در این شکل انسان سعی دارد مسولیت انچه وجود دارد را بپذیرد حتی با وجود دردهایی که آن موضوع یا کار دارد اما موانع درونی و مسولیت گریزی مانع پذیرش آن موضوع می شود. ۵.لایه برون پاشی که لایه انفجار روانشناختی وآگاهی کامل و مسولیت پذیری تمام نام دارد در این سطح درونی انسان مسولیت تصمیمات و اتفاقات و روابط و اجتماعی که درآن است را می پذیرد و به این آگاهی ودانستن نایل گردیده که من بایستی مسولانه رفتار کنم حتی اگر هزینه مضاعف برایم داشته باشد و انسانی که دراین لایه از آگاهی قرار دارد مترصد پذیرش تلاش,بردباری و زندگی است و می کوشد مسولیت اقدامات خود رابپذیردحتی با درد فراوان... این روزها شیوع بیماری ویروسی کرونا وانسانی که درمقابل آن قرار دارد نیازمند این است که ما چه مسولیتی را انتخاب کنیم آیا با" ترس روانشناختی" سعی در روبرونشدن با مسولیت پذیرش این بیماری قرار داریم؟ آیا با" تظاهر " سعی در کوچک کردن مشکل یا قوی نشان دادن خود به شکل جعلی هستیم؟ آیادر "بن بستی" بین مراقبت و کمک به خویش ودیگران قرار داریم یا سعی در بی خیالی داریم و قصد ادامه این دوگانگی را داریم؟ آیا در سعی در"درون پاشی" یا درونگری داریم و دنبال این هستیم فکری باید کرد؟ یا آیا به این سطح از شعور و "انفجار درونی" رسیده ایم که مسولیت پذیری فردی واجتماعی را تجریه کنیم و به دنبال یک انتخاب مسئولانه مبنی بر پذیرش مشکل و مراقبت از خویش هستیم مبنی بر رعایت فاصله ها,رعایت دقیق بهداشت فردی و اجتماعی و مسولیت خانه نشینی ولو با ضرر و زیانهای مالی... "تماس روانشناختی " یعنی شناخت ,آگاهی و پذیرش مسولیت توصیه های بهداشتی. امیدارم که بدنبال " فعل خواستن " و "انتخاب" این "مسولیت" باشیم وبیش از آنکه دچار جذب روانشناختی حاکی از جذب بیماری و درگیری احساسی شدید مبنی براینکه من کرونا دارم یا توهم بیمار نشدن باشیم بدنبال ایجاب تماس روانشناختی یعنی آگاهی و اینکه من در برابر این اپیدمی اجتماعی چه مسولیتی دارم باشیم. به امید پذیرش این شرایط و انتخاب مسولیت خانه نشینی برای رسیدن به روزهای خوب. ایمان نظری دکتری روانشناسی سلامتی