بی شک انسان موجودی چند بعدی و دارای سرشتی تغییر پذیر به تناسب موقعیت های زمانی و مکانی می‌باشد. انسان ناخواسته تحت تاثیر عوامل مختلف محیطی و اجتماعی، از فلسفه خلقت و بندگی فاصله گرفته، و به تدریج دچار زوال اخلاقی و انسانی نشأت گرفته از مکاتب مادی میگردد، و این باعث نسیان و فراموشی و فاصله گرفتن از خود واقعی، که همان حرکت به سمت و سوی تکامل انسانی است میشود. در مسیر تغییرپذیری بشر و روند تکامل و انحطاط آن دو نظریه جبر و اختیار مدیریت انسان را بدست گرفته و هر چند انسان موجودی مختار آفریده شده لکن شرایط محیطی و اجتماعی گاها او را اجبار به امری می‌کند که لاجرم جز پذیرش آن چاره‌ای نیست. این را گفتم تا تلنگری باشد به خودمان و این روزهای سختی که در سایه بیماری کرونا بر زندگی مردم سایه افکنده. ظهور این شرایط اجباراً ما انسانها را کمی به سرشت واقعی و انسانی خودمان نزدیکتر کرده و سبب گردیده کمی نسبت به گذشته با خودمان و هم نوعان مان مهربان تر و رئوف تر شویم و در خلوت خود به هدف از خلقت و آفرینش خود بیشتر بیاندیشیم و خود را بیشتر از همیشه نیازمند کمک و یاری خداوند سبحان ببینیم. آری کرونا ویروس به انسان فهماند که به هر میزانی بشر در علم و تکنولوژی پیشرفت کند باز در مقابل قدرت خداوند قادر ناتوان است و نهایتاً روزی تسلیم تقدیر و مشیت الهی خواهد شد.