«امروز خطرناک تر از تحریم و تهدید نظامی و دشمنی هایی که در منطقه برای مان هست، خطر غرب زدگی و فاصله گرفتن از فرهنگ قرآن است»

جمله ذکرشده بخشی از تبلیغ انتخاباتی زودهنگام سردار قالیباف است. سردار مهم تر از "جنگ" و "تحریم اقتصادی"، "غرب زدگی" را خطر امروز ایران می داند. اصطلاح غرب زدگی در ادبیات سیاسی بخش عمده جریان سیاسی "اصول گرا"، چنان قشری است که اگر گوینده آن کسی جز سردار می بود، بایستی در آراء جلال آل احمد و فردید غور کرد. اما با ردگیری "عمق" افکار سیاسی قشر اصول گرا و به ویژه طیف امنیتی آن ها، می توان دریافت که غرب زدگی مورد اشاره تنها معنای محصلی که می دهد؛ "مصالحه و مذاکره با غرب" است؛ تقلیل یک مفهوم و اندیشه صورت بندی شده تاریخی به یک استراتژی سیاسی در جهت "یکپارچه سازی قدرت مسلط". قالیباف و هم پالکی هایش که سری در نظامی گری و سری در تصدی گری حکومت دارند، امروز عریان تر از همیشه جنگ و تحریم را خطری فوری برای ایران نمی دانند. آن گونه که محبی دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر در مناظره با تاجزاده بر این رویکرد صحه نهاد که، تار موی زنان در جمع نامحرم منکر بزرگتری در اسلام نسبت به استبداد است. از آنجا می توان دریافت که محبی نه اسلام را خوب شناخته و نه غم استبداد دارد. بادامچیان دبیرکل مؤتلفه نیز فهم جدیدی از انتخابات و یکپارچه سازی قدرت مسلط ارائه داد و صریحا ضرورت یکپارچه سازی قدرت به دست اصولگرایان امنیتی کار را محصول «رأی مردم به نامزدهای جریان مقابل» خود دانست. رسایی از تندروترین و امنیتی ترین اصول گرایان دو دهه اخیر نیز بارها از "مشارکت گسترده" به عنوان سد مقابل جریان انقلابی برای در اختیار گرفتن قدرت یکپارچه سخن به میان آورده است. به شهود و تجربه می توان ادعای قالیباف مبنی بر مهم تر بودن خطر مصالحه با غرب نسبت به تحریم و جنگ را تأویل کرد. دولتین احمدی نژاد، همزمان با مجلس هفتم، هشتم و نهم که نمادی از قدرت یکپارچه بود؛ به تلخی به مردم ایران فهماند که عدم مصالحه و مذاکره با غرب برای اصولگرایان امنیتی کار به مراتب مهم تر از جنگ و تحریم همه جانبه است. قرار گرفتن ایران ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل متحد، که خطر جنگ را در یک قدمی سرزمین مان قرار داد، بر کسی پوشیده نیست. تحریم اقتصادی ایالات‌متحده و شورای امنیت سازمان ملل و انسداد سیستم بانکی در شرایطی که بیشترین درآمد نفتی تاریخ ایران به وقوع پیوست، تورم افسار گسیخته و رکود اقتصادی سنگینی به بار آورد که آوار برداری ۴ ساله روحانی نیز، یارای "عادی سازی" شرایط را نداشت. باورکردنی نیست که سیاست مداران ارشد یک نظام سیاسی بالاتر از "جنگ"و "فقر"، خطری را متوجه یک سرزمین بدانند. جنگ؛ اولین و بنیادی ترین حق یک شهروند و یک انسان در عصر مدرن- یعنی حق حیات را از او سلب می کند. دولت به معنای عام و حکمران، وظیفه تامین امنیت شهروندان یک کشور در برابر تهدیدات خارجی را دارد. تامین رفاه و امکانات زیرساختی جهت تسهیل زیست شهروندان در کنار تامین امنیت مرزها مهم ترین کارویژه دولت هاست. ما اکنون نیز به سان چند دهه پیش با طیفی از سیاست مداران نظامی کار در امتداد دو خط موازی و دو مسیر متفاوت "سبک زندگی" و "حکمرانی" مواجهیم. خطری که در این نوشته از آن گفته شد، برای عموم مردم و طبقه متوسط نوگرا به سهولت و با رجوع به مدیریت پایداری چی ها بر دولت و مجلس اصولگرایان- قابل درک است و هنوز پیامدهای تاریک آن دوران را با خود زیست می کنیم. خطر یکپارچه سازی و تمرکز قدرت در دست کسانی که به وضوح از بی اهمیتی استبداد، جنگ و تحریم می گویند و در مقابل از تار موی زنان، مصالحه و تنش زدایی با جهان می ترسند. در این نوشته بر آن شدم که با تلنگری به مردم و جامعه مدنی خطر اصلی که متوجه سرزمین مان شده، یادآور شوم. خطری که بخش زیادی از سیاست مداران، سیاست ورزان و اندیشه ورزان در زیر لحاف عافیت و انفعال آن را نادیده می گیرند. منفعلان با ارجاع پرسشگرانِ خطرِ یکپارچه سازیِ قدرت مسلط به ردصلاحیت های گسترده، تنها- انتظار به سوی بهشتی موعود و آینده ای احتمالی را وعده می دهند. ارزیابی "برونداد قدرت یک پارچه" با روش تطبیقی و یادآوری دوران تاریک دولتین و مجالس اصولگرا و در نتیجه آن - سوخت بخشی از تاریخ این سرزمین بر ذمه کنشگران سیاسی و مدنی است. کنشگرانی که از سر عافیت یا انحصارطلبی، حتی نادانی دست به انتحارِانفعال زده اند و در بی خیالی، از یکدیگر پیشی گرفته اند. یک هفته مانده تا مجلس به دست یکپارچه سازان افتد، چرا کسی ولو با «خون دل» کاری نمی کند؟!

(مطلب منتشر شده نظر نویسنده است و انتشار آن در سایت افتونیوز به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نمی‌باشد)