پایان این هفته سرنوشت مجلس یازدهم مشخص خواهد شد. هفته پیش رو، روزهای آخر رقابت است. رقابتی که از ابتدا نابرابر شروع شد. اصولگرایان بر سرِ تعدد لیست جدال دارند اما اصلاح‫طلبان برای بستن یک لیست هم دردسر دارند.

از طرف دیگر، یخ فضای عمومی همچنان نشکسته است. ملت نسبت به صندوق رای دچار تردید شده‫اند. مشکلات معیشتی‫ کام مردم را تلخ کرده است. حق هم دارند؛ وضع کنونی غیرقابل تحمل است.

در چند سال گذشته مردم با رویاها و آرزوهای زیادی پای صندوق‫های رای آمدند ولی اکنون می‫بینند سفره‫شان بیش از گذشته آب رفته است. آرزوهای برباد رفته زیادی بر دل‫شان غمباد کرده است. لذا طبیعتاً عزم و رمقی برای مشارکت ندارند. سخت است با مردمی که زیر «فشار حداکثری» معیشت‌شان آب رفته است، سخن از انتخابات بگوییم. سخت است با این تنگ نظری‫ها و سخت‫گیری‫ها کسی را به صندوق رای ترغیب کرد. همه از وضع معیشتی کنونی آگاهیم. حتی اگر کسی سری به غرفه‫های مواد غذایی نزده باشد، آمار تورم را ببیند می‫تواند حدس بزند که معیشت مردم تا کجا سخت شده است. رشد منفی اقتصادی‫ نشان می‫دهد که نباید منتظر خوب شدن وضعیت اقتصادی، دست‫کم در کوتاه‫مدت باشیم. بیکاری افسارش رها شده و بوی بهبود از اوضاع نمی‫آید. به گمانم دقیقاً سخت‫ترین جای مسئله همین جا است. ملت افقِ روشنی پیش رو نمی‫بینند. نمی‫دانند کی و چگونه باید این فضا بشکند و این سقوطِ کیفیت زندگی متوقف شود. به راحتی می‫توان تصور کرد که چقدر سخت است در این فضا، صندوق رای را به ملت نشان داد. اما راستش را بخواهید افقِ وضعیتِ «بدونِ صندوق رای» تاریک‫تر از هر وضعیتی است. جز صندوق رای امکانِ افق گشایی وجود ندارد. این را ما هم به حکم اصلاح‫طلبی و هم به تجربه دریافته‫ایم. هیچ بن‫بستی در این کشور بدون مشارکت مردم نشکسته است. از این روی، بدیلی برای صندوق رای نمی‫شناسیم. واضح است که مثلثِ مشارکت پایین مردم، حاکمیت یکپارچه اصولگرایان و حضور ترامپ، می‫تواند چه بلایی سر ایران بیاورد. تردیدی وجود ندارد که باوجود قبول ضعف دولت در بسیاری از حوزه‫ها، اما بلای کنونی را تحریم سرِ ما آورده است. تا زمانی که برجام زنده بود و همه طرف‫ها به آن پایبند بودند وضع کشور امیدوارکننده بود. همان امیدواری باعث مشارکت خیره کننده ۹۴ و ۹۶ شد. اما ترامپ این امیدواری را درهم شکست و از برجام خارج شد. یک جنگ اقتصادیِ تمام عیار با بزرگترین اقتصاد دنیا شوخی نیست. صریح بگویم که این جنگ راه حل اقتصادی ندارد؛ راه حل آن سیاسی است. اگر راه غیرسیاسی داشت، اقتصاد بزرگی مانند چین همان را انتخاب می‫کرد. ترامپ برای مقابله با راه‫حل‫های سیاسی، به دنبال مشروعیت‫سازی است. او به هر دری می‫زند تا تحریم‫ها به هیچ دلیلی متوقف نشود. به همین سبب چشمش به ایران است تا ده نفر زیر یک پل جمع شوند و چهار تا شعار بدهند و آن را برگیرد و بگوید مردم ایران ما را دوست دارند و از تحریم‫ها راضی‫اند. حال تصور کنید یک انتخابات با مشارکت پایین برگزار شود؛ دیگر کسی ترامپ را نمی‫تواند از خرِ تحریم پیاده کند. او می‫گوید من مشارکت حدود هفتاد درصدی مردم ایران را نصف کردم؛ یعنی مشرعیت جمهوری اسلامی را نصف کردم، لذا تحریم‫هایم جواب داده است! قهر با انتخابات قطعاً افق رفع تحریم را تیره‫تر می‫کند.

با همه گلایه‫ها و نارسایی‫ها، ما نباید انتخابات را ارزان از دست بدهیم. امکانِ انتخابات و امکانِ پارلمان، از حقوق بنیادی ملت ایران است. به چه بهایی می‫توانیم آن را کنار بگذاریم؟ شاید هیچ‫گاه مانند امروز‫ نیازمند صیانت از نهاد انتخابات نباشیم. باید به هوش بود! باید با همه گلایه‫ها برای ایران آمد. حفظ ایران به مشارکت مردم گره خورده است. برای ایران بار دیگر بیاییم.