کرونا ویروس بعنوان چندمین بیماری همه گیر این سالها عده ای کشته، چندهزار نفر را بیمار کرده و شاید تن چند میلیارد انسان را در سراسر جهان لرزانده است.

میلیاردها دلار هزینه مراقبت و تدابیر بهداشتی روی دست کشورهای جهان گذاشته است. و این میان یک نام با نام بیماری زیاد تکرار می شود. یک نام سه حرفی که در دل خود بیش از یک میلیارد نفر را در جایگاه قرار می دهد.

چندی پیش یک پلاکارد در دست مردی اروپایی در تجمعی دیدم به انگلیسی روی آن نوشته شده بود (چینی ها! لطفا هر چیزی که حرکت می کند را نخورید). متن برداشتی بود از فرهنگ غذایی شایع در شرق آسیا. با همین مضمون. هر جنبنده ای را می شود خورد. فرقی ندارد. پرنده باشد(مشخصا خفاش بدترکیب ماجرای ما) یا خزنده( مار، تمساح، و...) و حشرات(سوسک عقرب، جیرجیرک، و...) جالب است بدانید در روز خاصی از سال، ذبح خوردن سگ ها شایع است. که هر سال هم دوستداران حیوانات با فروشندگان و قصابان سگ درگیری دارند و...

ولی باید حتما ذکر شود که خرده فرهنگ«همه چیز خواری» در همه جمعیت یک میلیارد نفری چین رایج نیست. و تنها در بخش‌هایی از چین و کره رواج دارد. به باور چین شناسان، فرهنگ همه چیز خواری ریشه در تاریخ معاصر چین دارد و بر می گردد به زمان حمله و محاصره چین توسط ژاپن که در پی آن مواد غذایی نایاب شد و چینی ها مجبور شدند هرچیزی را که می جنبد، تبدیل کنند به غذا.

ولی انصافا اگر چنین هم باشد، باید در آن تجدید نظر شود.

دهه هفتاد در روزنامه همشهری ستونی ثابت می خواندم که در آن یک متخصص تغذیه به نام دکتر «روزنفلد» درباره انواع غذا و فرهنگ های خوراکی می نوشت. یادم هست در یکی از ستون ها، به تحسین رژیم غذایی «مدیترانه ای» پرداخت و آنرا سالم ترین رژیم غذایی دنیا نامید. برنامه غذایی که حاوی حجم زیاد سبزیجات و خوراکی های آب پز( دور از سرخ کردن) است.

همه این مقدمه طولانی نگاشته شد تا به یک نتیجه خاص برسیم. در همین بحبوحه خطر شیوع بیماری «کرونا» ظریفی از اهل همین خطه نکته قشنگ و طنز آمیزی در کار کرد.

با زبان ساده و محلی نوشته بود( خدا را خوش می آید که من که در عمرم جز شله ماشکی( آش ماش) نخورده ام، تاوان خفاش خوری دیگری را بدهم.)

همین چند سطر تلخ و شیرین گویای مصائب فراوانی است که ما در این سال‌ها شاهدیم. در آستانه چهل و یکمین سالگرد انقلاب، شاهد هستیم که دایره آنچه بنحو غیر واقع «بررسی صلاحیت ها» خوانده می شود، عملا جز حامیان یک جناح خاص و تندرو، کمتر کسی را مجال رقابت در انتخابات داده اند.

بین چندین هزار نفر که قاعدتا بایستی به آنها گفته می شد:

تو از ما نیستی، پس نیازی به همراهی‌ات نداریم!

به بهانه های تکراری و با قرائت غیر منصفانه از چند بند و تبصره، عذرشان را خواستند و ردشان کردند. در این میان حدود نود نفر از نمایندگان فعلی هم دیده می شود.

در این میان عدد کثیری از این گروه صرفا بخاطر اظهار نظرهاشان در مسائل مختلف روز رد شده اند، که این جز وظیفه قانونی آنها نبوده است.

و بین اینها یکی از نمایندگان نکته تلخی در کار کرد. او گفت بمن گفته اند (چرا گفتی ...........................................................................)

بشرط صحت این ماجرا، انگشت در محل درد گذاشته است.

یک عده، با دسترسی آسان به میلیاردها دلار منابع عمومی کشور، هر تصمیمی که دلشان بخواهد می گیرند.

هر هزینه‌ای بخواهند برای شان پرداخت می شود. ولی هرگز از مردم بابت چنین هزینه‌هایی نه نظرخواهی شده نه اجازه‌ای گرفته شده است. بگذارید با یک مثال ساده موضوع را بیان کنم. دیده اید کسانی را که ثروتی در اختیار دارند و کنار آن چند بچه تخس و نا اهل هم دارند، هر روز یک ماجرا بر پا می کنند، بحساب پدر! یک روز می زنند کسی را زخمی می کنند.

روزی دیگر ماشین می خرند چپ می کنند، باز بحساب پدر.

داستان ما هم اینگونه شده. یک اقلیت در کشور هستند پشت شان گرم است. در کل فعال مایشاء هستند.

چنان می کنند و در مقابل مردم ایران باید هزاران تحریم و فلاکت دیگر را تحمل کنند. گرسنه بمانند. رویاهایشان بر باد برود. چرا؟ چون گروه دیگری به حساب آنها خرج می کنند.

این در حالی است که که هر کدام از ما، در روابط خصوصی مان، اگر در یک ساندویچ فروشی، کسی بما بگوید من می خورم بحساب تو، بعید است زیر بار حرف زور او برویم.

امیدوارم متوجه شده باشید صدر نوشتار با ذیل آن چه ارتباطی داشته است.

یک عده در آن سوی زمین هوس کردند خفاش وحشی را از آسمان گرفته در قابله انداخته سوپ خفاش بر بدن بزنند.

کل مردم دنیا باید تاوان این هوس ناجور و نچسب را بدهند.

یکبار دیگر باهم مرور کنیم.

چنین مباد.