شاپور رمضانی نامزد یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و از چهره های اصلاح‌طلب استان بعد از رد صلاحیتش مطلبی را به شرح زیر منتشر کرد.

به گزارش افتونیوز، متن کامل این مطلب در پی می آید

به نام خدایی که زبان را در بی زبانی داد. با سلام و احترام

این مرقومه تلخ کامانه را در هنگامه‌ی انتخابات مجلس شورای اسلامی و بعد از خبر ردصلاحیت خود می‌نویسم.

اینجانب شاپور رمضانی با حمایت و پشتوانه‌ی جامعه دانشگاهی، جوانان و جمع کثیری از دوستانی که دغدغه ایران و ایرانی را داشته‌اند پای به کارزار انتخابات نهاده‌ام، دغدغه‌ام از ابتدا عدالت، آزادی و عزت ایران و حفظ کرامت و اخلاق انسانی و اسلامی بوده است و از ابتدا سرلوحه‌ام را صداقت و راستی قراردادم.

ما به دنبال جامعه‌ای بودیم که می‌خواهد بهتر زیست کند، جامعه‌ای که می‌خواهد از فقر، فساد و تبعیض در امان باشد. جامعه‌ای که می‌خواهد حرمت و کرامت انسانی در آن مصون و محفوظ باشد و مردمی که می‌خواهند در فضای آزاد معنوی و عقلانی رشد کنند و مردمی که می‌خواهند به روزهای زیبای آینده امیدوار باشند، از ابتدای این مسیر با خود عهد بستم داشته‌ها و نداشته‌ها و عوامل مساعد و نامساعد پیش رو را با صراحت و صداقت با مردم در میان بگذارم، وعده‌های بدون پشتوانه و غیر اخلاقی به کسی ندهم و برای گذر این تنگنای سخت استوار و پایدار باشم و تنها در کنار مردم باشم.

از جامعه دانشگاهی به پا خواستم تا کمک حال و مددکار جامعه خود باشم و برای ترمیم و تسکین حال دردمند مردم، دانشگاه و دانشگاهیان را به خانه ملت کوچ داده و در آنجا (اگر تقدیری می‌بود) بر دردمندی مردم‌ام چاره‌ای بیاندیشیم.

اما رخصت اینچنین از ما گرفته شد و اینجانب صلاحیت‌ام برای مجلس شورای اسلامی تأیید نشد، بی تردید آنچه مرا نکشد قویترم می‌کند.

اما در این میان، مفتخر و خوشنودم که در این مدت کوتاه از مسیر و راه مردم دور نشدیم و توانستیم با تکیه بر حرکت گروهی ادبیات جدیدی را در فضای انتخاباتی استان مطرح کنیم و به سان آنچه مرسوم است محافظه کارانه و از سر ریا قدم برنداریم و صدا و نوای مردم و جامعه خود باشیم، حقیقت را فدای مصلحت خود نکنیم و با تاکید بر "اصلاح طلبی بازاندیشانه یا اصلاح طلبی در اصلاحات" راه جدیدی را گشودیم، در این راه منافع ملی و اجتماعی را بر مصالح فردی، قومی، جناحی و سیاسی ترجیح دادیم و همه مردم فارغ از قومیت و طایفه‌شان در نظر ما یکسان بودند قائل به جدایی انسان‌ها به بهانه جغرافیا و تبارشان و دیار بالا و پایین نبوده و نیستیم و «پیر به خانه، چوپان به کوه، پیشه‌ور به شهر، همه برادران من‌اند، همه خانمان من‌اند.»

از این به بعد نیز در کسوت معلمی و در نهاد دانشگاه راه و مسیر خود را همچنان استوارانه ادامه خواهم داد.

در پایان از همه دوستان و عزیزانی که از ابتدای راه تا به امروز همراه هم بودیم نهایت تقدیر و تشکر را دارم و امیدواریم همواره در راه اعتلای این سرزمین با آرامش و تحمل گام برداریم. ایام عزت، مستدام شاپور رمضانی ۱۳ بهمن ۹۸