هویت «اصلاح‌طلبی سیاسی»، هویتی متاخر برآمده از انتخابات دوم خردادماه سال ۱۳۷۶ است که در آن دو جناح بزرگ سیاسی در جبهه اصلاحات  یعنی چپ اسلامی و راست مدرن با هم متحد شدند و از نامزدی سیدمحمد خاتمی حمایت کردند.، اما با گذشت سالها و تجربه زیست سیاسی در ایران نشان داده است که ایده و نظر اصلاح طلبانه با رفتارها و کنش های اصلاح طلبانه نسبت چندانی ندارد و  تبعیض‌، بحران بیکاری، انسداداجتماعی، رانت و فساد از جانب برخی افراد که خود را منتسب به جریان اصلاح طلبی میدانند سبب سلب اعتماد عمومی از چنین افرادی شده است.( البته با اطمینان راسخ میتوان گفت جمعیت زیادی از اصلاح طلبان بعنوان افرادی پاکدست و اسوه همواره مطرح هستند) البته  بر کسی پوشیده نیست که جریان اصولگرایی به شدتی ولو بسیار بیشتر و نمایان تر درگیر این مسائل شده اند و این مساله صرفا مختص به اصلاح طلبان نیست  اما در  این مجال بحث بر سر جریان اصلاح طلبی ست.گفتمان اصلاحات  تا حدود زیادی از رقابت با گفتمان‌های رقیب بازمانده  و درگیر مسائل کم اهمیت تر  شده است  و به زبان ساده دیگر  ناتوان از بازسازی جریان‌های جدید اجتماعی است. شاپور رمضانی بعنوان یکی از جوان ترین کاندیدای اصلاح طلب پا به صحنه انتخابات گذاشته شده است. ، رمضانی از سنتزی  صحبت می کند که با  خرده گفتمان های تفرقه انگیز قومیتی که این روزها در جریان است  به مقابله برخاسته است. نفی قومیت گرایی نابرابری ساز، خود انتقادی، تکیه بر نسل جوان و دانشجویی و در نهایت به راه انداختن گفتمان( اصلاح طلبان نو یا نئواصلاح طلبان)میتوان سرفصل جدید و نوپای برای شرایط امروز جامعه باشد. وی خود را  نماینده نسل جدید  اصلاح طلبان معرفی کرده است، در فرصت های گوناگون و در محافل مختلف خود عنوان می کند که اصلاح طلبی از  آرمان های خود فاصله گرفته است. البته باید گفت گزاره های عنوان شده توسط رمضانی به معنای انقطاع از جریان اصلی اصلاح طلبی نیست بلکه به معنای نوعی اصلاح طلبی بازاندیشانه ست که خواهان نزدیک تر شدن اصلاح طلبان به خواسته های واقعی مردم می باشد. در این میان برخی بر این باورند این جنس گفتمان سازی در بویراحمد بازخورد چندانی دریافت نخواهد کرد اما از آنجایی که گفتمان های جدید زایده وضعیت نامطلوب و به فرسایش رسیده گذشته هستند و در چنین شرایطی گفتمان های جدید بر ضدیت با وضعیت موجود امکان حیات می یابند. متاسفانه امروزه  در  فقدان فضای گفت‌وگوی واقعی و غلبه‌ی فضای گفت‌وگوی مجازی و نبود ساختار گفت و گوی  مناسب سبب شکل صف بندی های مختلف اصلاح طلبی شده است و تقریبا هیچکدام از اصلاح طلبان چه در سطح  محلی ایده ، نظریه و برنامه ای را تبیین نکرده اند و این موضوع برای جریان اصلاح طلبی که همواره خود را با تئوری و گفتمان مطرح و بر سرزبان انداخته است مفقوده بزرگی محسوب میشود. رمضانی و جنس جدید حرفهایی که میزند مطلوب بسیاری ست و اندک افرادی میتوان پیدا کرد که در این کارزار انتخاباتی بر وی بتازند و بنظر میرسد وی راه و میسر خود را انتخاب کرده و چندان مایل به درگیری و برخورد با دیگران نیست. رمضانی را مخالف یا موافق اش باشیم، او را جدی بگیریم یا نگیریم  اما میتوان وی را تا حد زیادی نماینده صدای های گم شده و نقاد جریان اصلاح طلبی دانست.