باز هم ناقوس جنگ در خاورمیانه نواخته می‌شود و کردهایی که جنگ‌های نیابتی اخیر خاورمیانه هر از گاهی ناخواسته دامن آنها را می‌گیرد، این بار خود گریبانگیر جنگی ناخواسته می‌شوند و مورد هجوم قرار می‌گیرند.

به‌عنوان یک «لر زبان» هر وقت از «قوم کرد» سخن به میان می‌آید خواسته یا ناخواسته با آنها احساس نزدیکی می‌کنم و آنها را هموطن خود می‌دانم، چه کرد ایرانی باشد‌، چه سوریه‌ای و عراقی و چه کرد ترکیه.

رجب طیب اردوغان در دوران قدرتش نشان داده است با بهره‌گیری از هر ظرفیتی در صدد قدرت‌طلبی‌های خود در ترکیه و جاه‌طلبی‌هایش در منطقه و ضعیف کردن کشورهای همجوار خود بوده است که از جمله می‌توان به کمک‌های مادی و لجستیک دولت وی به مخالفان دولت سوریه و حتی کمک‌های پنهان او به جنگجویان داعش در جنگ سوریه و عراق اشاره داشت.

او توهم‌هایی چون تاسیس امپراطوری عثمانی را در سر می‌پروراند و جنگی خطرناک با عنوان عوام‌فریبانه؛«چشمه صلح» علیه کرد‌های مظلوم و شجاع در شمال شرق سوریه به راه انداخته که گفته می‌شود این جنگ سوا از جاه‌طلبی‌های منطقه‌ای‌، مصرف سیاسی داخلی داشته و در واقع وی در پی استمرار و تثبیت قدرت خود در ترکیه به قیمت آواره کردن مردمان یک سرزمین بوده است.

کرد‌های مظلوم که در طول تاریخ به‌عنوان اقلیت در سوریه‌، عراق‌، ایران و ترکیه زندگی می‌کنند، همواره قربانی جنگ‌های به وقوع پیوسته در این مناطق بوده‌اند؛ از کشتار و حمله شیمیایی صدام به مردم حلبچه در جنگ عراق و ایران تا حمله داعش به عراق و سوریه و لطماتی که از سوی داعش به کردها وارد شد و فشارهایی که از سوی دولت ترکیه بر آنها وارد شده و جنگی که هم اکنون علیه آنها در جریان است.

کردهای قهرمان با رشادت‌های خود همواره جلوی متجاوزین سینه سپرکرده‌اند که از جمله می‌توان به حمایت کردها از ایران در جنگ هشت ساله عراق و ایران و حمله داعش به سوریه و عراق و مقاومت جانانه آنان اشاره داشت.

در سناریوی از پیش طراحی شده اخیر که نقش آمریکا در آن با تنها گذاشتن کردها به وضوح مشاهده می‌شود، ترکیه به بهانه ایجاد منطقه امن مرزی و اسکان دادن آوارگان به این قوم مظلوم حمله کرده و در میان ضعف و انفعال نهادها و سازمان‌های بین‌المللی‌، مردمی را که سال‌هاست در یک ناحیه جغرافیایی زندگی می‌کنند، آواره می‌کند و آنها را به خاک و خون می‌کشاند.

متاسفانه مواضع اتخاذ شده از سوی اکثر کشورها و جوامع بین‌الملل چندان سرسختانه نبوده و در نشست تشکیل شده اخیر شورای امنیت سازمان ملل اتفاقی برای پیشگیری از ادامه این جنگ رخ نمی‌دهد و هیچ بیانیه‌ای علیه متجاوز تصویب و صادر نمی‌شود و حتی این حملات محکوم هم نمی‌شوند و متاسفانه بدون نتیجه‌ای ملموس پایان می‌یابد.

در اینجا نیاز است دولتمردان کشورمان که همواره شعار حمایت از مظلوم در مقابل ظالم سرداده‌اند، با اتخاذ موضعی سرسختانه و به جهت حمایت از این قوم اصالتاً ایرانی از کردها حمایت بیشتری داشته باشند و رایزنی‌های خود در عرصه بین‌الملل را تا توقف این جنگ یک‌طرفه و ناجوانمردانه متوقف نکنند.