یازده اردیبهشت روز جهانی کارگر است. این روز برای منی که پیش از مدرسه محیط کارگری را تجربه کرده ام معنای خود زندگی ست. روزگاری در کارگاه پدر و در کنار وی و سایر کارگران کار کرده ام و هیچگاه با زندگی کارگران بیگانه نبوده ام، غصه هاشان غصه دارم کرده و شادی هاشان هرچند کوچک برایم شادی آفرین بوده است. از همانجا تکنولوژی برایم مکمل کار کارگر بود است و نه برعکس و یقین دارم هیچ تکنولوژی قادر نخواهد بود جایگزین کار کارگران گردد. بعدها که برای تحصیل به تهران رفتم در کنار درس و دانشگاه باز هم کار کردم، ابتدا وارد چاپخانه شدم و در کنار بسیاری دیگر از کارگران صنعت چاپ سرب استنشاق کردم که هنوز هم آثار آن بر ریه هایم هست و با سرفه هایم خودنمایی میکند. پس از آن راهی تحریریه ی روزنامه ها شدم و باز هم کارگری کردم، راهی مدارس شدم و در کسوت مشاور باز هم کارگری کردم. شاید این بار ابزار و لباس کارم کثیف نبود اما در ساعات کار و مشقت ها و حقوق ناچیز و رفاه اندک از کارگر هم وضعیت اسفبارتری را تجربه کرده ام! درک من از کارگری بلاواسطه است و خوب میدانم که بدون آنها هیچ تولیدی انجام نمیشود و آنها به اجبار در کارشان خستگی را خسته میکنند، هرچند به اندازه سهمی که در گردش چرخ اقتصاد و جامعه دارند سهم نمی برند و همواره دستمزدشان کمتر از نیازشان بوده است. به خصوص در این روزها که تورم کمر اقتصاد خانوار ها را شکسته است. کارگران نیازمند تمجید و تبریک نیستند و هیچ نمیخواهند جز آنکه به اندازه سهمی که در چرخه تولید و انباشت ثروت دارند از رفاه اجتماعی و اقتصادی سهم داشته باشند. البته این روزها یافتن کار و دریافت حقوق به موقع برای کارگران بدل به رویا گشته است. اگر در کشور ما یک هزارم توجهی که به صاحبان سرمایه می شود به کارگران می شد، امروز بسیاری از کمبودها رخ نمی داد و تولید ثروت واقعی نمیگذاشت تورم اینچنین افسارگسیخته بتازد. اگر قوانین و ملاک های مناسبی در حوزه روابط کار و قوانین کار وضع و رعایت می شد یقینا این روزها وضعیت اقتصاد جامعه اینگونه نبود و شاهد جامعه ای پویا و فعال در حوزه کار و اقتصاد بودیم. یقینا مازد و انباشت ثروتی که در املاک و سپرده گذاری بانک ها خودنمایی می کند اگر در چرخه تولید و حمایت کارگران نمود پیدا می کرد اکنون وضعیتی چنین افسارگسیخته و متلاطم را شاهد نبودیم.