سوز سرما ، گرسنگی ، زوزه گرگها، خستگی و تاریکی و ...‌ امان همه را بریده بود. به گزارش افتونیوز وحید محمدی تبار مدیرکل بحران استانداری در سفری که تعدادی از خبرنگاران هم استانی او را همراهی می کردند از منطقه پیچاب و روستاهای اطراف آن بازدید کردند. محمدی تبار از ذوق خبرنگاران هم استانی برای بیان مشکلات مناطق محروم گفت و بیان کرد:هر وقتی می رفتم ماموریت مناطق محروم بلافاصله سجاد نوبهار مدیر خبرگزازی تسنیم و داریوش بنیا مدیر خبرگزاری فارس می گفتند چرا خبرمون نکردی... خلاصه بعداز چند ماه تصمیم گرفتیم با یک تیم خبری و تصویری به یک منطقه خیلی محروم برویم؛سرآسخانه پیچاب منطقه بویراحمد نشین در تلاقی مرز بویراحمد و چرام و باشت و رستم را انتخاب کردیم ،جاده این منطقه از ۶ یا ۷ سال پیش شروع شده، بخشی آسفات و بخشی زیر سازی و بخشی خاکی و بخشی هم فاقد راه ارتباطی است . مدیرکل بحران افزود: برق هم تا همان نزدیکی ها رفته و البته چندین روستای بزرگ تر مثل اشکفت شاه و خزیون و شهرک و ...‌ در همین دولت برق دار شدند، اما عشایرش هنوز تحت پوشش خدمات عشایری نیستند. محمدی تبار بیان کرد:ساعت ۴ عصر پنجشنبه از یاسوج حرکت کردیم البته کریم بنام از ریواس جنوب و علی پور تل زالی از گفتن نگین هم تشریف آوردند،حدود ساعت ۹ شب رسیدیم به انتهای دنیا ؛انجا که صدای رودخانه شور همچون صدای خرسان و بشار در هوای ۵ درجه زیر صفر و تاریکی شب قلب آدم را منجمد می کرد،‌ ۱ و نیم ساعت  تلاش کردیم از صخره ها و پرتگاهها رد بشیم و به نقطه ای برسیم که بتوانیم از رودخانه عبور کنیم که نتوانستیم آنقدرکه جریان و حجم آب زیاد بود؛ خلاصله برگشتیم به سمت ماشین ؛در این میان گوشی هایم افتادند داخل  آب و کاملا از بین رفتند ...‌ وی تصریح کرد:صدای "بفرمایید" و "بیایید "اهالی سرآسخانه آن طرف رودخانه در آن سرما انرژی به آدم  میداد؛خلاصه برگشتیم که برویم پیچاب مرکزی و اشکفت شاه ،دقیقا رو به روی مرزنگون ماشین به گل نشست. مدیرکل بحران افزود:دو ساعتی خبرنگاران و اهالی روستا هل دادند فایده نداشت ،حرکت نمی کرد، تازه دوباره باطریش از کار افتاد - فک کنم باطریش عمرش از ۵ سال بیشتر بوده؛سوز سرما ، گرسنگی ، زوزه گرگها، خستگی و تاریکی و ...‌ امان همه را بریده بود. حرکت کردیم بسوی منطقه عشایری مرزنگون؛ ساعت ۳ بامداد بود که رسیدیم، عملا سوت و کور... محمدی تبار گفت:خلاصه بعد از نیم ساعت پیرزنی آمد بیرون و تعارف کرد رفتیم خانه کاه گلی اش ، برایمان آتش و چایی درست کرد و بچه های سرآسخانه هم کباب ، ولی کسی نای حتی خوردن هم نداشت؛ ساعت ۹ صبح بلند شدیم و خبرنگاران کلی گفتگو و تصویر برداری  از زندگی آن پیرزن و بچه های یتیمش گرفتند؛رفتیم طرف ماشین روز از نو و روزی از نو... وی خاطرنشان کرد:با دو تا از بچه های عشایر سرآسخانه رفتیم به سمت ارتفاعات که شاید تماسی بگیریم بعد از ۴ ساعت به کوه الورز  رسیدم با بدبختی پیامی به جناب انباز پور بخشدار مرکزی باشت دادم ان هم با گوشی عشایر که ما گیر افتادیم یک باطری ماشین و یک برقکار خودرو بفرست؛از گرسنگی و خستگی و سوز سرما نفس نمی توانسنتم بکشم ؛انگشت هام یخ زده بود،بلوط های زیر درخت کفک زده بودند به زحمت چند تا دونه بلوط پیدا کردم و فک کنم از کباب بوقلمون هم در آن شرایط خوشمزه تر بود...البته می توانستم با دکتر پورانفر یا مهندس صیدالی پیام بدم که بالگرد بفرستند ولی خدا را خوش ندیدیم. مدیرکل بحران بیان کرد:خلاصه ۴ ساعت بعد ماشین اداره حمل و نقل جاده باشت اومد،کلی ذوق کردیم، ولی نه از باطری خبری بود نه از حتی یک آچار ساده ؛با ماشین اداره حمل و نقل برگشتیم ساعت ۹ شب رسیدم ده بزرگ، تماس گرفتیم که یک مغازه دار باطری ماشین برایمان بفرسته ؛دوباره همان راننده اداره حمل و نقل و راهداری و یک جوان خوب از هلال احمر باما  برگشتند و خلاصله رفتیم باطری ماشین را عوض کردیم و ایراداتش برطرف و نهایتا ساعت 5 صبح رسیدیم باشت. محمدی تبار در پایان بیان کرد:در این ۳۰ ساعت در اینهمه سختی فقط در فکر این بودم چکار کنیم برای این مردم و این نوع زندگی ها که در نقاط مختلفی از بهمئی ، دیشموک ، قلعه رئیسی ، مارگون ،لوداب ، باباکلان، پاتاوه ، چرام و لنده و .. صد ها نقطه زندگی و عشایری به این شکل خیلی محروم وجود دارد؟ من چقدر اختیارات دارم ؟ دولت چقدر می تواند کار انجام دهد؟ خیرین چکار می توانند انجام دهند؟ شرکت مخابرات و وزارت ارتباطات ( با اینهمه درآمد )چکار می توانند برای این گونه نقاط استان انجام بدهند؟ این نقاط کور و حادثه خیز ، کی از پوشش سیگنال های مخابراتی بهرمند می شوند؟ آرد های عشایری و خدمات عشایری چه وقت می توانند به این نوع مردم در سراسر استان برسد؟