دو سال از فقدان مرحوم آیت‌الله هاشمی می‌گذرد. در این دو سال اتفاقات زیادی رخ داده است. بحران‌های زیادی گریبان کشور را گرفته است و رها نمی‌کند. تصمیمات بزرگی نیاز هست و گرفته نمی‌شود و کسی پیش‌قدم در پذیرش مسئولیت و گرفتن تصمیم نمی‌شود. در تاریخ حیات نظام بسیاری از بحران‌های کشور با تدبیر هاشمی به همراه مقام معظم رهبری حل شد. همه می‌دانیم که تدبیر هاشمی تا چه‌سان بلند بود. ردپای او در تصمیمات مهم کشور در این چهاردهه به وضوح پیدا بود. اساساً بسیاری از تدابیر نظام در مقاطع حیاتی امضای او را دارد. اینها را همه می‌دانیم. ریاست محترم جمهوری نیز در مراسم سالگرد هاشمی به‌درستی به نقش ممتاز او در بسیاری از دستاوردهایی که امروز ضامن قدرت ملّی ما است، اشاره کرد. نقش هاشمی به قدری ممتاز بود و نقشه‌هایش به قدری مدبرانه بود که نمی‌شود آن را انکار کرد. امروز بیش از همه به نقش هاشمی‌گونه احتیاج داریم. جای خالی او در کنار رهبری در بحران‌های پیش‌رو به شدت حس می‌شود. اما با این وجود من گمان نمی‌کنم که واقعاً کسی وجود نداشته باشد که بتواند به اندازه او تدبیر و هوش حل مسائل نداشته باشد. اما اینکه چرا بحران‌ها حل نمی‌شود حتماً علت دیگری دارد. عنصری در هاشمی حضور داشت که بیش از تدبیرش به کار آمد.آن عنصرِ «تصمیم» بود. هاشمی راحت تصمیم می‌گرفت. خود را در گردباد حوادث رها نمی‌کرد؛ در کوران بحران‌ها و حوداث، فعال و اهل تصمیم بود.

ماجرای عملیات کربلای ۴ را دیگر همه باید شنیده باشیم. شنیدیم که هاشمی چطور در میانه‌ی و فشارِ شکست در کربلای ۴، تصمیمِ سرنوشت‌سازِ کربلای ۵ را می‌گیرد. از این تصمیمات، او بسیار گرفته است. او در اوج فشارِ داغِ رحلتِ امام، تصمیم خبرگان را هدایت کرد. نه فقط اهل تصمیم‌گیری بود بلکه شجاعت پرداخت هزینه تصمیماتش را هم داشت. دیگر قصه پایان جنگ و پیشنهاد او به امام برای پذیرش مسئولیتِ آن را همه شنیده‌ایم.

او سرنوشت را به تقدیر گره نمی‌زد بلکه گره آن را با تدبیر می‌گشود. امروز بیش از غیبت تدبیرِ هاشمی، با غیبتِ تصمیم‌گیریِ او مواجهیم. امروز جانمان بالا می‌آید ولی کشور تصمیم نمی‌گیرد. امروز مدبر هستیم اما مسائل حل نمی‌شود چراکه گرفتار محافظه‌کاری در گرفتن تصمیم شده‌ایم‌. نباید از این نکته غفلت کنیم که اتفاقات بزرگ با تصمیمات بزرگ رخ داده‌اند. ما باید ریسک تصمیمات را به جان بخریم. اهل ایثار باشیم و عواقب آن را هم بپذیریم. ما حتماً ممکن است خطا کنیم اما حتماً بهتر از انفعال است. دست‌کم «اگر مراد نجوییم به قدر وسع بکوشیم». حتماً نباید سرنوشت کشور را به دست تصمیمات عجولانه و سرسری داد و می‌دانیم که در این گذرگاهِ تنگِ عافیت، باید جریده عبور کرد اما نباید به دامِ انفعال و محافظه‌کاری افتاد. ما بعداً حسرتِ تصمیماتی که امروز نگرفته‌ایم را خواهیم خورد. امروز بیش از تدبیرِ هاشمی، با غیبتِ ایثار و شجاعتِ او در تصمیم‌گیری روبه‌رو هستیم.

*سرمقاله ابتکار