چند روز پیش رضا رشیدپور در برنامه ی "حالا خورشید" پرسید, این همه کشور در دنیا روابط خوبی با سایر کشورها دارند و تحت فشار هم نیستند، چرا ایران باید تحت فشار باشد!؟

جواد ظریف: یک دلیل وجود دارد و آن هم این است که ما خودمان انتخاب کرده ایم جور دیگری زندگی کنیم.

"این را خودمان انتخاب کردیم" وقتی به این جمله  فکر میکنم باید بگویم: نامم را پدرم انتخاب کرد، نام خانوادگی‌ام را یکی از اجدادم، دینم را، جغرافیای که در آن به دنیا آمده ام و طرز زندگی‌مان را امثال، جواد ظریف، ولایتی و...... انتخاب می کنند، سهم من جوان فقط افسردگی و در نهایت هم بیکاری و اگه انتقادی هم بکنیم میشویم ضدنظام.

ولی این انتقادها دلیلی بر  عدم پشیمانی ما از رای مان به روحانی نیست چون مجبور بودیم که بین بد و بدتر یکی را انتخاب کنیم، امروز که سوال نمایندگان  و پاسخ روحانی را گوش میدادم و بقیه نمایندگانی را میدیدم که سرشان  در گوشی هایشان بود و سیستم های هنگ کننده مجلس برای رای گیری را  مشاهد کردم، بغض کردم که چقد ما به خودمان،و کشورمان و از همه مهم تر به خون شهیدان هشت سال دفاع مقدس ظلم کردیم.

ولی نباید این را فراموش کرد چه کسانی اجازه ندادن کاندیدهای دلسوز مردم و کشور  وارد عرصه رقابت  شوند، تا مردم تصمیم بگیرند! ( نظارت استصوابی)

نمونه موردی آن ۳۰ نماینده ی تهران هست،  به نظر شما هر ۳۰ نماینده لایق بودند یا نه، ( همه میدانیم مردم از روی  لج  و لجبازی انتخاب کردند نه براساس عقل و منطق)

مشکل اساسی کشور قانون اساسی است  تا اصلاح نشود هر روز بدتر از دیروز می شود و این قانون باید توسط مجلس تدوین و توسط دولت اجرا شود که متاسفانه نه تنها هیچ کاری نمیکنند بلکه سرمنشا همه ی این مشکلات از خود مجلس شروع می شود و به دولت و بقیه ارگان های ذیربط سرایت کرده است.

الان هم از روحانی و تیمش انتقاد میکنیم چون آنچنان که باید عمل میکرد عمل نکرده و با مردم روراست نبوده و نیست،اگر واقعا مشکل از خودش و تیمش نیست باید مستقیم و بدون واهمه  با ملت صحبت کند اگر هم نمیتواند به مشکلات مردم رسیدگی کند  کنارگیری کند البته با دلیل قانع کننده.

باز هم تکرار میکنم این انتقادها دلیلی بر عدم پشیمانی ما از رای مان به روحانی نیست چون مجبور بودیم که بین بد و بدتر انتخاب کنیم.

نیزارها ز ناله ی نی ها نشانه اند

موسیقی ی نوشته به دست زمانه اند

بنواز یا بخوان! که خطوطی چنین خموش

گویای درد و داغ هزاران ترانه اند

اینان هزار ناله زردند و، نا امید

روییده در سکوت سیاه شبانه اند

هیهات!  باورم نشکیبد بدین دروغ

کاینان در این سکوت، رضا را نشانه اند

بر بازوان لاغر شان بادهای سام

تازنده با صفیر ، مگر تازیانه اند

این جا پناهگاه گرگ هاست که پگاه

تا مس گداز شام، پی آر و دانه اند

و آن جوجه های بی پر پرواز و خانه پای

با چشم ، در مسیر گرگ ها روانه آند

فرشید لایقمند دانشجوی ارشد دانشگاه تهران در رشته جغرافیایی سیاسی