خان دل ها تقدیم به روح بلند استاد عزیرم روانشاد حبیب الله خان رزمجو به قلم سیدعادل موسوی روزگار ما انسان ها چنین است تابوده همین بوده می آییم و می رویم. ستاره عمرمان در آسمان روزگارمان روزی به تاریکی می گراید. آری ستاره تک تک ما در این آسمان بی کران، زیبا و خاطره انگیز داستانش طور دیگری است... ستاره ای عده ای پرفروغ،،، که به خورشید می ماند که تاریکی را بر نمی تابد نورش ، گرمایش حیات بخش زندگانی است. و ستاره ای عده ای برحسب رفتارو گفتار منافقانه و خبیثانه شان به ذغال می ماند.اینان خود غده های سرطانی بدخیم روزگار خویشند که افول شان برای مردمان روزگارشان نقمت که هیچ بلکه عین نعمت است. بدا به حال اینان که نیکنامی را بامتاع هزار رنگ دنیوی معامله و معاوضه نمودند!!! اما مردان بزرگ ستارگانی، بزرگند که در آسمان به زیبایی هر چه تمام تر می درخشند و چشم ها رابه سویشان خیره می نمایند ... آری روانشاد حبیب الله خان رزمجو ستاره ای بود پرفروغ در آسمان کهگیلویه بزرگ... چه خوش می درخشید دلی داشت به پهنای این آسمان بی کران... دلی که به چشمه ای زلال می ماند... دلی که سرشار بود از مهرورزی و بنده نوازی بزرگی که بزرگوارانه به همه درس تواضع و اخلاق ناب انسانی می آموخت. رادمردی که آموخت انسان گر خود باشد و مردانه بر مدارهستی قدم بردارد در تاریخ ماندگار خواهد شد... آری خان دل ها مزین بود به تمام فضایل اخلاقی و انسانی او مردی بود از جنس بزرگان که هم نشینی بااو اوج افتخار بود. کلام زیبایش، برآمده از دل پاکش، چه زیبا بر دل ها می نشست. با کلامش دل هایمان قرص می شد و فرداهای زیبا را در ذهن های خسته مان به نظاره می نشستیم... کلامش برایمان پیام آور بهاری بود زیبا و رویایی که راه رسیدن به آن را به زیبایی برایمان معنا می نمود... سرو راست قامت بوستان اندیشه بود سروی که دربرابر بادهای  شوم زمانه هیچگاه نلرزید.. جانانه ایستاد ومبارزه کرد آری رمز ماندگاری مردان بزرگ چنین است آری خان بزرگ ما بر قلب ها حکومت می کرد و این خود افتخاری است بس بزرگ. خان دل های ما هنوز زنده است مرگش را باور نداریم گر چه به سوی کوی دوست عاشقانه پرواز نمودو آرام گرفت اما او جای دوری نیست در همین نزدیکی ها و در قلب های ما