چهارشنبه هفته گذشته انتخابات هیات رئیسه مجلس برگزار شد و از نتیجه آن همه ما مطلع‌ایم. همه دیدیم که چگونه هر سه فراکسیون اصلی سیاسی مجلس به رقابت پرداختند و نتایج آن چه شد.

فراکسیون امید توانست در این انتخابات به سهم خود در هیات رئیسه اضافه کند و این در حالی بود که این بار با هیچ کدام از فراکسیون ها ائتلاف نداشت (نه اینکه نخواست بلکه خط قرمز دیگر فراکسیون‌ها مانع بود). اما صرف نظر از میزان توفیق فراکسیون امید، میزانِ قدرتِ آن در شبکه قدرتِ مجلس تصویر واضح‌تری یافت. اکنون می‌توان انتظارات از این فراکسیون را در چارچوب منطقی‌تر و واقعی‌تری بررسی کرد. هم وزن عددی فراکسیون‌ها و هم وزن سیاسی آنها مشخص‌تر شده است. مشخص شد که هیچ کدام از فراکسیون‌ها اکثریت مطلق نیستند و لذا وزن عددی آنها برای اقداماتی که نیاز به رای اکثریت مطلق دارد کفایت نمی‌کند. ناگفته پیدا است که اکنون می‌توان فهمید وقتی یک وزیر به‌رغم مخالفت فراکسیون امید رای می‌آورد حکایت از آن می‌کند که دولت روی دو فراکسیون دیگر سرمایه گذاری کرده و لیست خود را بیشتر با آنان هماهنگ کرده است. اما با این حال وزن سیاسی فراکسیون امید متناظر با توزین عددیِ فراکسیون‌ها نیست و توانسته در برخی از بزنگاه‌ها در رقابت با سایر فراکسیون‌ها بیش از وزن عددی خود ظاهر شود. موفقیت چهارشنبه درحالی به دست آمد که هم مدیریت آن و هم دیگر اعضا از طرف همفکران خود در جامعه به بی عملی متهم بودند وقتی که تصمیم به نقش آفرینی مورد انتظار گرفته شد این بار به شکل دیگری مورد بدترین هجمه ها قرار گرفتیم. این درحالی است که غیرعادی نمایی از بخشی تغییر خواهی ها خود مهمترین دلیل بر ناامیدی‌ها است.

در این میان البته که باید نقش دکتر عارف را برجسته‌تر دید. حضور شخصی با مشروعیت حداکثری به عنوان محور فراکسیون امید توانسته ضامن انسجام این فراکسیون شود. از طرف دیگر عملکرد فراکسیون امید در این دو سال، تحت الشعاع خامی‌ها و بی تجربه‌گی هایی بود ولی اکنون این انتخابات نشان داد که این فراکسیون به پختگی خوب و قابل قبولی دست یافته است.

البته این انتخابات گذشته از اینکه حکایت از شکل‌گیری شخصیت فراکسیون امید و پختگی رفتاری این فراکسیون می‌کرد، پیام‌های دیگری نیز داشت. اینکه نظر نمایندگان ملت در میان سناریوهای راهبردی و استراتژیک که مقابل کشورمان گشوده است به کدام سوی متمایل‌اند!

ما اکنون در بزنگاه مهمی هستیم که باید «تصمیم» بگیریم. این انتخابات پیامی نیز برای این تصمیم داشت و به وضوح مشخص شد که نمایندگان ملت هنوز «امید» دارند که کشور از این بحران‌ها از دنده اصلاح برخیزد.

اینکه وزن سیاسی امیدی ها بیشتر از وزن عددی آنها است نشانه این است که «ایده» امید از عقلانیت قابل دفاعی برخوردار است. یعنی هنوز می توان به زایندگی امید، باور داشت. این پیام مهم این انتخابات بود.