مثلی بود می گفتند هرچه بگندد نمکش می زنند وای به روزی که بگندد نمک! حال قصه ی دانشگاه علوم پزشکی است و کمر همت بستن بر قلع و قمع طبیعت! از آن طرف پیاده رفتن در هوای آزاد و طبیعت را تجویز می کنند از این طرف هر جایی ببینند می شود یک کانکس به نام درمان بگذارند چنگ می برند به گریبان طبیعت! این روزها علوم پزشکی یاسوج بدجور دارد ساختمان های پهلو به پهلو را به جای درختان مینشاند نام یکی را کلنیک می گذارد و آن یکی را پاراکلنیک تا اگر مورد هجمه ی انتقادات قرار گرفتند بهانه را بگذارند بر هدف درمانی تا بتوانند از کوچکترین مساحتی جهت برپایی سازه های آهنی استفاده لازم را ببرند. در این مواقع اولین سوالی که به ذهن میرسد اینست که مگر علوم پزشکی از حیث زمین های مورد تملک کم آورده که همزمان در سه نقطه ی مرکز بهداشت شهید دامیده اره به جان درختان انداخته و ساختمان هایی چند طبقه ساخته؟! محیطی که تا چند ماه قبل مملو بود از درختان چنار و بید و آلو هم اینک جولانگه تیرهای آهنی و آجرهاست! و حتی اعتراضات دانشجویان نیز نتوانست مانع ماشین های آهنی درخت برانداز شود! علوم پزشکی شاید تصمیم دارد بزودی به علوم ساختمان سازی روی بیاورد و یا شاید هم قصدش اینست که بر صحبت های گذشته اش راجع به حفظ محیط زیست خط بطلانی بکشد و شاید این دشمن تراشی اش با درختان چندین ده ساله نشان ارجحیت درمان است بر پیشگیری! استاندار گرام مجالی اگر یافتید ذره بینتان را به درون ادارات بکشانید؛ بویراحمد کم کم دارد با نام پایتخت طبیعت بیگانه می شود!