در مقاله اخیرم در روزنامه همدلی از ناشنوایی مردم تهران به عنوان یکی از مهمترین تهدیدهای پیش روی مهندس افشانی در اداره و توسعه ی پایتخت نوشتم، ناشنوایی که نتیجه اضمحلال و کاهش سرمایه اجتماعی مدیریت شهری تهران است، اضمحلالی که یکی از مهمترین دلایل آن عدم آشنایی حداقلی بسیاری از صاحب نظران، تصمیم سازان و تصمیم گیرندگان مدیریت شهری تهران با حوزه علوم اجتماعی و خاصه علم جامعه شناسی می باشد. این فقر اطلاعات حداقلی از علوم اجتماعی شوربختانه در نوشته ها و گفته های غالب مخالفان و منتقدان سرمایه گذاری های وزارت نفت و پتروشیمی بویراحمد نیز مشاهده می شود. هر بار که از شیراز به یاسوج می آیم قبل از مشاهده تابلوی خوش آمدگویی شهرداری این شهر، این تابلوی میوه فروشان سیار است که به من و سایر مسافران این شهر خوش آمد می گویند، کافیست در شهر یاسوج چرخی بزنیم نیک در می یابیم شهر در تسخیر دست فروشان و وانت های میوه فروشی است، این میزان از اشتغال غیررسمی نشانه است، نشانه اقتصاد بیمار شهری است که متاسفانه در زیر پوست آن اتفاقات ناخوشایندی در حال رخ دادن است، اتفاقاتی که بنا به هزار دلیل نمیتوان به آنها اشاره کرد اما کافی است سری به حاشیه های این شهر بزنیم، کافیست به آمارهای نزاع، خشونت، قتل و خودکشی در این شهر نیم نگاهی بیندازیم، متاسفانه غالب این ناهنجاری ها و معظلات ریشه در اقتصاد غیرپویای این شهر دارد، مطمئن باشید یکی از دلیل این همه اصرار مسولان استان  بر جذب این سرمایه ها در شهر یاسوج می تواند  اطلاع از واقعیت های زیر پوست شهر یاسوج باشد. در علم توسعه و شهرسازی پایدار یکی از پیش شرط های بارگذاری های بزرگ مقیاس در شهرها و همچنین احداث صنایع در مناطق بکر را، تدوین مقررات و استانداردهای زیست محیطی در قالب پیوست های زیست محیطی دانسته اند، به نظر نگارنده اگرچه دو طرح فوق بر اساس قواعد موجود می باید دارای پیوست زیست محیطی باشند اما برای خاتمه بخشیدن به این جدال های فرسایشی می توان با تشکیل یک کار گروه ویژه و دعوت از نمایندگان مخالفان نظرات و دغدغه های این اقشار را در قالب تدوین یک سند محیط زیستی الزام آور با محوریت حضور متخصصان حوزه محیط زیست در این کارگروه، می توان جلب نمود و در پایان ذکر این نکته ضروری است که در دنیا سال هاست در قالب تدوین چنین اسناد الزام آوری زمینه توسعه پایدار را در مناطق کمتر برخوردار فراهم می نمایند