همان کودک دیروزِ دیار  بلادشاپور و آریو برزن که بلندِ بلند می اندیشید.پایه گذارِاخلاق اجتماعی و فرهنگی در نویسندگیِ استان کهگیلویه وبویراحمد ، درروزگاری متولد شدند که خبری از اینستاگرام های پرمخاطب ، وبلاگ ها، کاربران فضای مجازی  وانفجار اطلاعات دهکده ی جهانی امروزین نبود.تمام مردم عضو کمپین ها و ادمین های باور سادگی و صداقتِ سیه چادر ارزشمند ایلی بودند وبس.درهمان اوان نوجوانی ، یک ایده داشتند ودر مرکز آن ایده ، عزت مردم ، توسعه و پیشرفت  استان کهگیلویه و بویراحمد نقش بسته بود. در همان آغاز ، نوشتن بسان خوره به جانش افتاد و آرام و قرار را از وی ربود و معتقد بود که باید بنویسد ؛ چرا که اگر ننویسد، مچاله خواهد شد  (ژان پل سارتر)

در روزگاری که داشته ها کم بود ولی دردها زیاد.او با قلم همراه و همساز گشت و گذر زمان و غنی ترشدن آموخته ها وچگالی ترشدن تجربه های درونی اش باعث شد تا تراوش چشمه های نوشتن و سرودن را با خود تا دم مرگ زنده نگه دارد.

درآن روزگارکه لشکرفقر وبی سوادی ، سراپرده ی سترگ و ضخیم خویش را براین کهن زادگاه ِ قوم لر برپاکرده بود ، کودک هوشیار ، بلنداندیش و آرمانگرای دیروز و استاد فخرآفرین امروز ، با قلم  همصدا و همراز گشت تا هرچه معقول ترو مقبول تر وارد فاز مناسب رویارویی با چالش فقر و جهالت گردد.

قلمِ استاد، یآس آلود نبود.پشت این  قلم ، توده ای از  تفکر اصیل نهفته بود و  معتقد بودندکه قلم و زبان یک موهبت خدادادیست و نشاید و نباید که به بیهودگی واز سر تفنن  بچرخند .وی رسالت قلم را نیک می دانست و قلمش ، عین آزادگی بود در اوج افتادگی. قلم او ،  روایتگرِ دردِ انسان ها و کاستن ازآلام مردمانی بود که هماره کنارشان مردم دار و مردم وار آرام می گرفت و برایشان دراشک ِ قلم خویش هم آرامش را طلب می کرد و هم آسایش را...و درنگاهِ ایشان ، مهمترین  رسالت ِ این قلم برگرداندن امید و نشاط به جامعه بود.

ایشان کتاب را باران رزق وروزی زندگی  خویش می دانست و بیشترین یارانش ، نیز کتابخوانان و طبقه ی  کتاب دوستان و هنرمندان  بودند.آری ! استاد طاهری با آن طبع منیع و ظریف ، فرهنگ دوست و فرهنگبانی بودندکه به قول دکتراسلامی ندوشن ، فرهنگ را ملات زندگی می دانستند و معتقد بودندکه جامعه به وسیله ی  کتاب ،  مترقی ، بانشاط و بافرهنگ می گردد.ایشان تاکید داشتند که تمام گوشه ها و اکناف شهر باید آوردگاه فرهنگ باشند نه فقط چند مدرسه ، دانشگاه و آموزشگاه .

زنده یاد استاد کی عطا طاهری، شناسنامه ی فخرآفرین و نقش آفرین جاوید ِ استانم بودند که در کتاب ( کوچ - کوچ ) ابلاغ قشنگ ِ انسان بودن ، انسان ماندن وانسان خواندن را صادر کردند....

دربوستان همصحبتی وی ، هرچه بود ، سراسر لطافت و حال بود که از گلستان ِمعطر کلامش به وجد می آمدیم و کلام موزون و روح نوازش ، مخاطب را دعوت به خاموشی می کرد...آنهم یک مدلِ خاموشی از جنس جذبه ، خلسه و غوطه ور شدن.

منشآت(نامه ها) استاد درحوزه ی اخوانیات (گفتگوهای کتبی دوستانه ) و دیوانیات (نوشته های وی در چرخه ی اداری ) خواندنی ، شنیدنی و مملو از صدها نکته ی انسان ساز و زندگی آموز می باشند.

زنده یاد استاد طاهری ، مرجع و منبعِ ممتاز و بی بدیلی برای تاریخ ، ادبیات و فرهنگ بومی ( ادبیات غنی  فولکلور استان ک - ب )  سرزمین آواها ، نواها ، سازها ، کلِ ها ، شروه ها و آریو برزن ها بود ...ایشان شناخت تاریخ استان و کشور  را یک الزام وضرورتی اجتناب ناپذیر برای شناخت هویت مردم می دانستند. به حقیقت که حامل و نگاهبان فرهنگ ِ بومی (فولکلور) ،میراث دارتخیل ها ، سنت ها و احساس هابودند و باور داشتند  که عدم تحریر و کتابت یک فرهنگ ، باعث زوال فرهنگ و ادبیات شفاهی استان می گردد..

در میان سجایاو خصایل انسانهای بزرگ ، زینتی بهتر از خوشخویی و گشاده رویی نیست که به گمان حقیر و خیلی از مریدان استاد ، این است سبب بزرگی و محبوبیت آن صاحبِ کلامِ مستی بخش ....

به مصداق ذیل 👇🏻

نه تنها هنر کرد محبوب او را

که بیش از هنر نیکی و مهربانی

واما یک نگاه اثربخش و فرهنگ دوستانه و شاید ماندگار 👇🏻👇🏻👇🏻

(((تا چه قبول افتد و چه درنظر آید)))

دیشب  در خلوتکده ی کلاس آرزوهای  خویش ، در یک فضاسازی رنگین و شاعرانه حافظیه و سعدیه را از نظر گزراندم و زیارت نمودم و با خویش گفتم : بسا زیباست که به حکم قدرشناسی از زحمات ،خدمات  و شرافت قلم استاد و پیوند و تشویق نسل ها ی جوان استانمان  با ادبیات ، تاریخ  و پاسداشت نام ویاد بزرگان ، به همت دستگاه های ذی ربط و متولیان امر((آرامگاه طاهریه)) ثبت و ضبط گردد...

روحشان شاد و یادشان همواره جاوید

سیدابوتراب دولتخواه  البرز- دنا