۶۳ سال از هفتم اسفند ماه ۱۳۳۳ ،روزی که با پایمردی و پیشگامی روانشاد دکتر محمّد مصدّق و پشتیبانی جمعی ازوکلایِ آزاده و مدافعانِ راستینِ حقوقِ مردم ،"استقلالِ " کانون وکلای دادگستری،این نهاد مدنی - مردمی و دیر پا تصویب شد ، می گذرد.

"نهالی" که در گذرِ زمان ، چنانچه ذات و جوهره ی "قدرت "ایجاب نموده و می نماید،تا به امروز نامهربانی ها به خود دیده ، و" رعد و برق و طوفان "های فراوانی را از سر گذرانده !

"استقلالی" که بنا به علل و تحتِ تاثیر انگیزه هایی چند، که سخن پیرامون اش در این نوشته کوتاه نمی گنجد ، هنوز که هنوز است، در تقویم رسمی کشور جای پایی پیدا نکرده، و همچنان ، لنگان ، لنگان و در قدّ و قوّاره ای "نیم بند"راه خطیر ، پر خطرِ پیش رو را به زحمت می پیماید!

با این همه و به امیّد فردایی بهتر، وآرزوی پایانی بر این آشفته بازار ! ارج می گذارم ، روزِ وکیل مدافع را و درود می فرستم، به همه بزرگوارانی که در هر جامه و جایگاه با قلم ، قدم و بیان خویش ،در کاشت ، نگاهداشت و بر داشتِ نهال دیروز و درخت سبز و تناور امروز( کانون وکلای دادگستری ) رنج برده، هزینه پرداخته و همّت گمارده اند . شادباش می گویم، به همکاران خوب و وظیفه شناس ام در پهنه ایران زمین ، هم آنانی که در دفاع از حقوق حقّه ی شهر وندان با همه سنگ اندازی ها و ناملایمات، کم نگذاشته وهمچنان به وظیفه ی اخلاقی- قانونی شان در تحقّقِ عدالت این گوهر نایاب وگم شده همیشه ی تاریخ، کمر همّت بر بسته و بر می بندند.