این روزها به اتفاق پاره‌ای از همکاران در مجلس شورای اسلامی، پیگیر استیضاح (یا با صلاحدید دولت، استعفای) وزرای محترم راه و شهرسازی وکارورفاه هستیم. دلایل و علل این استیضاح‌ها در نامه‌ای که تقدیم هیات رئیسه گردید به صورت روشن بیان شد.

ما هم در نامه ارسالی دلایل استیضاح را برشمردیم و هم در روز استیضاح دفاعیات خود از استیضاح را بیان خواهیم کرد. اگر کسی نظر دیگری دارد آن را به وضوحی که ما استیضاح را بیان کردیم، بیان کند و دلایل خود را به طور واضح و منقح به مردم ارائه دهد. صحنه‌سازی و بازی‌های رسانه‌ای فقط بازی با سرنوشت مردم و بی‌تفاوتی نسبت به حقوق آنها است. ما ادعای واضحی کرده‌ایم، مخالفان ادعا باید کمر ادعای ما را با مستندات بشکنند، اما متاسفانه گویی عزم شکستن سر مدعی را دارند. به جای مدعا به جان مدعی افتاده‌اند.

متاسفانه امروز گرفتار رفتارهای غیرمسئولانه شده‌ایم. بسیاری از سخنان بدون توجه به ابعاد فرهنگی آن ایراد می‌شوند. همه باید مقید باشیم که ادعای ما گونه‌ای باشد که روش آزمودن صداقت آن را هم به‌دست دهد. یعنی محتوای ادعای ما قابل تحقیق باشد؛ مانند آنچه استیضاح‌کنندگان برشمرده‌اند. ما نیز اطلاعات زیادی داریم که تحقیق‌ناپذیرند. رسم است در هنگامه استیضاح وعده‌های چرب کم نمی‌دهند. مطلع‌ها می‌دانند که عزم تطمیع وجود دارد، اما مفاد استیضاح ما و احتجاج ما به نفع استیضاح، خالی از این ادعاها است. به چند جهت این گونه داده‌ها را بر نمی‌کشیم؛ اول اینکه سنجش‌ناپذیرند. روش عینی که احراز کند آنان پیشنهاد تطمیع داده‌اند یا ما باج‌خواهی کرده‌ایم در دست نیست و دوم اینکه پاره‌ای از ادعاها خارج از شان این کرسی است که بر آن جلوس کرده‌ایم. به همین سبب این قبیل ادعاها را به حوزه عمومی پرتاب نمی‌کنیم و سلامت فرهنگ عمومی را به‌ خطر نمی‌اندازیم. ادعاهای بهداشتی‌تر برای نقد کردن کم نداریم که بخواهیم متوسل به بی‌اخلاقی شویم.

چرا این همه مبارزه با فساد و افشاگری‌ها و پرده دری‌ها به کم کردنِ فساد کمکی نکرده است. پای این مبارزه در فرهنگ مبارزه می‌لنگد. وقتی جامعه را عادت بدهیم که حرف بی سند بشنود، چه بسا افشاگری‌هایی که به قصد مسموم کردن فضا و به‌هم آمیختنِ دوغ و دوشاب برای سرپوش گذاشتنِ بر فسادهای دیگر انجام شود. من البته به کسی اتهام نمی‌ُُزنم چون سند معتبری درباره شخص خاصی ندارم اما ادعا می‌کنم این فضا مستعدِ این مفسده‌ها است.

بسیار سخیف است که استیضاح را به عصبیت‌های قومی نسبت می‌دهند. خودِ این ادعا و درافتادن با آن هردو آلوده به عصبیت‌های قومی است، به همین سبب با این ادعا کاری نداریم و وارد این بازی سخیف نخواهیم شد. چه ما متاثر از عصبیت‌های قومی باشیم چه نباشیم، مستقل از آن، ادعایی کرده‌ایم. مابرغم رفاقت ادعایی پیرامون ناکارآمدی وزرای محترم کرده‌ایم؛ اگر نادرست است باید سنگ‌هایشان را به سمت براهین این ادعا پرتاب کنند نه به مطرح کنندگان ادعا! انگیخته را نقد کنند نه انگیزه را. اما مع‌الاسف هرچه می‌کنند علیه مدعی می‌کنند نه مدعا. عقلا و اخلاقا این شیوه فرونهادنی است. این شیوه ابزار کسانی است که چیزی در چنته برای دفاع ندارند و به همین سبب با برچسب زنی به دنبال انحراف افکار عمومی هستند. ما نیز به این انگیزه‌ها کاری نداریم و سوالات خود پیرامون عملکرد وزارتخانه را به وضوح می‌پرسیم. از برادران رسانه‌ای خود نیز توقع داریم که اینان نیز در دام این صحنه‌آرایی ها نیفتند. نه از استیضاح‌کنندگان حرف بی سند بپذیرند نه از استیضاح‌شوندگان. ما حامی دولت هستیم و این ادعا را در میدان عمل و در بزنگاه خودش اثبات کرده‌ایم، اما شغل اصلی ما وکالت ملت است. هرچند هم منافع ملت و هم منفعت دولت در این است که با وزرای ناکارامد درافتاد، با این حال نمی توانیم منافع ملت را قربانی دوستی‌های جناحی کنیم. تا جایی حامی دولت هستیم که به حقوق ملت آسیبی نرسد. ما مسلمانیم و سوگند خورده‌ایم که اینگونه باشیم. اگر حقوق ملت را فدای دوستی‌های خود کردیم و ملاحظات جناحی مانع از ایستادگی بر حقوق ملت شد، هم نزد مردم سرافکنده می‌شویم و هم در پیشگاه پروردگار شرمنده خواهیم شد. هم گناه شرعی کرده‌ایم و هم گناه ملی.