نگاهی به اتفاقات تاریخ ایران نشان می‌دهد که پدیده گروه‌های غیرقانونی شناسنامه‌دار معروف به بی مخ‌ها، منحصر به روز 28 مرداد سال 1332 و حمله دارودسته شعبان جعفری به خانه مصدق و تجمعات مردمی هوادار دولت قانونی، نیست، بلکه ردپای این پدیده را در درازنای تاریخ ایران نیز می‌توان مشاهده کرد. آنجا که در عهد سلطان مسعود غزنوی حکومت تصمیم می‌گیرد که حسن بن محمد میکالی شناخته شده به «حسنک وزیر» آخرین وزیر سلطان محمود را به دار بیاویزد وبرای آن که نشان دهد این تنها تصمیم سلطان مسعود نیست، ضمن آن که فتوا از خلیفه بغداد می‌گیرد،برخی از اوباش را اجیر می‌کند که به نعش مرده برسر دار وزیر معزول، سنگ زنند. بیهقی این بخش از تاریخ را این‌گونه روایت می‌کند:«آواز دادند که سنگ زنید. هیچ‌کس دست به‌سنگ نمی‌کرد و همه زار می‌گریستند، خاصه نشابوریان. پس مشتی رند را سیم دادند که سنگ زنند» این «مشت رند» در تاریخ معاصر ایران آن‌قدر واضح و روشن خود را نشان دادند که گویی ابوالفضل بیهقی داستان آن را نوشت و به سناریونویسان حکومت پهلوی داد تااجرا کنند.آن جا که حکومت به لمپنی به‌نام «شعبان جعفری» پول و مکنت و زورخانه داده بود، تا زورش را برای روز مبادا به کار گیرد و روز 28 مرداد32 روزمبادا بود. پس رندان معاصر را جمع کرد و پول‌های مرحمتی اعلی حضرت را میان‌شان تقسیم کرد تا چوب وسنگ بردارند و به مردم بزنند و بعد سر خود را کج کنند به سمت خانه نخست وزیر که پیرمردی در دهه هشتم عمرش بود و او را خانه خراب کنند. از آن روز به بعد حافظه مردم ایران بیش از آن که شعبان را به نام جعفری بشناسد، با پسوند«بی مخ» شناخته‌است که واکنش طنزآمیز مردم ایران به این پدیده را به خوبی نشان می‌دهد. همان چیزی که قضاوت مردم درباره این گروه و البته حکومت آن روز را به خوبی نشان می‌دهد. * ویژه نامه روزنامه همدلی درباره کودتای 28 مرداد