عصر انقلاب مکتوب در میان ناسازگاری ها و بی حرمتی های زمانه به آخر رسید. انقلاب مکتوب (اختراع خط) نخستین انقلاب فرهنگی بشر بوده است که در طول قرنها توانست در میان جوامع نهادینه شود و با اشاعه فرهنگ ها، آدب و رسوم و قوانین جوامع مختلف از جنوب آفریقا تا شمال آمریکا و از شرق آسیا تا غرب اروپا را زیر خط جغرافیای خود قرار دهد. انقلاب مکتوب، اختراع خط و پیدایش چاپ ، دانش و اطلاعاتی را که تا قبل از پیدایش خط در اختیار تعداد معدودی بود در میان عموم مردم جوامع گسترش دهد و باعث بهره مندی و گسترش دانش و اندیشه ها با سرعت بسیار برای همه انسانها شود. این انقلاب از شروع شکل گیری به گونه ای بود که متفکرین، نخبگان و اندیشمندان دنیا با نوشته های خود مردم دنیا را تحت تأثیر نوشته های خود قرار می دادند و راه روشنی را برای آنها مشخص کرده و پیشرفت جوامع تقریباً بر مبنای همین تفکرات بنا شده بود. در این میان کشور ایران از این قافله عقب نیفتاد و توانست هم در اشاعه و ترویج اندیشه های اندیشمندان بزرگ ایران زمین در زمینه های مختلف به جامعه جهانی و اتخاذ و بکارگیری اندیشه های مورد نیاز جامعه ایرانی در برهه های زمانی مختلف از فیلسوفان و دانشمندان دنیا قدمی رو به جلو در توسعه و پیشرفت جامعه برداشته باشند. حال این قضیه را از زاویه دیگری بنگریم!!!!!! تا حدود دو دهه قبل در ایران یعنی سال 1370 نوشته های مکتوب(کتاب، مقاله و....) اندیشه های متفکران، اندیشمندان و جوانان نخبه ایران باعث ایجاد تغییر، توسعه و پیشرفت در تفکرات افراد، مدیران و مسئولین تا حدود زیادی می شد. بدین صورت که مدیران با خواندن کتابی در زمینه های ساختاری ؛ مدیریتی؛ فرهنگی ؛ اقتصادی و.... شیوه های مناسب در این زمینه ها را تا حد امکان در سازمان ها و حوزهای مدیریتی خود استفاده می کردند و سبب حرکت رو به جلو سازمان خود می شدند. و دوباره..... عصر انقلاب مکتوب منقرض شده است. شاید منقرض کلمه مناسبی برای انقلاب مکتوب نباشد ولی به دلیل اهمیت موضوع باید گفت که عصر انقلاب مکتوب منقرض شده است. چرا؟ این روزها اگر مطلب، مقاله و کتاب مناسبی در حوزه های ساختاری ؛ مدیریتی؛ فرهنگی ؛ اقتصادی و.... نوشته شود دیگر خواننده ای وجود ندارد که آنها را مشی کار خود قرار دهد و اگر مدیری هم پیدا شود که به آن توجه کند آن را به کار نمی بنند. خب چرا؟ چون در جامعه ما بیشتر به دنبال مدیر هستیم تا رهبر در سازمانها تفاوت رهبر و مدیر در سازمان: مدیر کسی هست که از تغییر ساختار و کیفیت در سازمان نگران هست و به دنبال حفظ وضع موجود می باشد تا بتواند جایگاه خود را حفظ کند. ولی رهبر کسی است که از تغییر در ساختار و عملکرد و کیفیت سازمان خود نگران نیست و به فکر توسعه و پیشرفت و حرکت به جلو می باشد. تغییر در این مقوله منظور تغییر افراد و جایگاه های آنها در سازمانها نیست بلکه تغییر ساختاری، راهبردی، عملکردی، کیفی و استراتژیک است که با مشی نظام جمهوری اسلامی ایران هماهنگ باشد و نظام جمهوری اسلامی ایران را به صورت حقیقی در عرصه جهانی به حرکت درآورد. حال اصل مطلب: اگر در این مطلب انقلاب مکتوب را در حال انقراض و شاید منقرض نشان داده ایم به دنبال این هستیم که نشان دهیم که این روزها دیگر نوشتن دردی را از جامعه ما دوا نخواهد کرد. پس چکار کنیم؟ جامعه ما دیگر با نوشتن جلو نخواهد رفت؛ مدیران ما باید کردار و رفتار خود را در عمل با توجه به این که کشور ما کشوری اسلامی است تغییر دهند و سمت و سوی قوانین اسلامی واقعی و به دور از بی عدالتی ها را در کارهای خود پیاده کنند. بله مدیران باید در جلسات؛ سخنرانیها، سمینارها و... با صدای بلند همدیگر را نقد کنند تا تهدیدها و فرصت های سازمانها آشکار شود و نقاط قوت و ضعف را مشخص و در بهینه سازی و پیشرفت در سازمان تلاشی مضاعف داشته باشیم. مشکل اصلی+ راهکار: دیگر با نوشتن و خاک خوردن کلمات در کتابخانه های عمومی، دانشگاه ها و کتابخانه های شخصی دردی از جامعه ما دوا نخواهد شد. باید بگوییم، باید با صدای بلند بگوییم. بله مشکل اصلی بدین گونه هست که در جامعه ما گروه موافق گروه مخالف یا حزب الف، حزب ب را فقط نقد می کند. همکاری و همیاری مثبتی میان این دو گروه در ایران بسیار کم می باشد. این شیوه در کشور ما سالهای سال است که وجود دارد روشی که متداول، کلیشه ای و تقریباً بدون نتیجه است و دولت های زیادی آن را پشت سرگذاشتند و می بینیم که کشور های دیگر با سرعت مثال زدنی از ایران پیشی می گیرند و فاصله ایجاد می کنند. امروزه زمان آن فرا رسیده که در هر مرتبه و مقام و هر سازمانی هستیم با صدای رسا دوستان خود را به نقد منصفانه بکشیم، هم جناحی های خود را با گفتمان مناسب به نقد بکشیم. مدیران هم حزبی همدیگر را نقد نمی کنند ، شکایتی از شیوه کارشان ندارند؛ به تعریف و تمجید از هم می پردازند. هیچ مدیری توان آن را ندارد که مدیر بالادستی خود را به نقد منصفانه بکشد چون به دنبال مدیریت و حفظ جایگاه خود هست و به دنبال رهبری در سازمان خود نیست. نتیجه: از نوشتن های بدون خواننده دست بکشیم و دوستان خود را با گفتمان نادیان حقیقت در عرصه نقد بگذاریم چون عصر انقلاب مکتوب به پایان رسیده است. *(پژوهشگر حوزه فرهنگ و آموزش عالی)