براستی اود که بود وچه می خواست بگوید والقا کند. او خواند ،می دانست،می نوشت ومی گفت وفریاد می زد.وپیامش ساطع بود. اواز چهار سوی علم وادب ومکاتیب وجهانبینی به بشر فهم ارزانی می داد.اوزبان رساو گنگ خوابیده در قفا ی زمانه را ترجمان وبرای نسلها وادوار باور وتفکر می کاشت.وخرد را نگهبان بینش نمود, تا هرس کند،نه به مفهومی که خار چیند وسوا , شاخ برگ خشیکده را , بل پارادوکسی است،تا زخم کند دستهای  الوده وکذاب را . او فهماند خار هم تشخیص است وهم مفید. او پیوند می داد .،او می گسیلد . اوحتی به باطل همچو خار باور داشت ، چون باید اورا شناخت ورسوا کرد تا حق برای برای حق گویان علم شود . او ترکیب می کرد, عشق را با دوست داشتن تا خویشتن را شناخت وانگاه محبوب را. راستی او که بود:او جوهره مکاتیب را سایه روشن ،و مذاهب را راهور کرد.او زنجیر خرافه ومتمسک به غیر از خدا را می گسلاند ,اودانش وشناخت وتشخیص وایمان صدیق را به هر کوی برزنی نشر مینمود. همانگونه که بایست مومنان پرهیز گار شوند مقررکرد. اوعمیق عشق می ورزید به طبیعت به دین وبه باور. اوبه ما هولوگرام اموختن خرد از نردبان  بیگانه داد, تا بلند واسمانی شویم . او دانست ویاد داد وفریاد زد دانش بدون دین لنگ است ودین بدون دانش کور. او دانسته ومطمئن که اندیشه های بزرگ الرژن خناسان ،کذابان است ،پس او دغدغه داشت,ودلواپس. دغدغه وا شدن چتر نااگاهی و... پس نهضت باید قربانی می داد,تا نگذارد بمیرد اگاهی ودانستن واین بود که خویش اگاهانه قربانی   شد. اومختار به انتخاب بود ,اما در چه شرایطی .همه می دانند ومی دانیم او می توانست ایوان ،کاخ وتالار وفرش را برگزیند وبیاساید.اما اونکرد وکردفراروی جوانان گنج سخن وازادگی ودانش واگاهی,ونیزبرای خود جام زهر شوکران. او علی شناس بود وفاطمی وحسینی وفرزند ربذه را خوب میشناخت .او تابو شکن بود وفریاد می زد .او کویر دلهارابا شناخت خالق خویش،بوستان نمود. او همواره ندای نیاز دانستن میداد,. او هرجا بود نردبان اگاهی بود.او با کوته فکران وکژاندیشان میانه نبود.او فرومی ریخت دیوار افکار نه چندان تکامل یافته زروزور وتزویر ومی رویاندحق باوری ودانایی واسلام ناب محمدی را...اری تمام ان اوها این بود. اوکسی نبود جز علی، علی شریعتی ...روحش شاد.