چهار سال از شروع خیزِ امید آفرین ملت می گذرد. 24 خرداد سال 1392، نهالی جوانه زد که امروز تبدیل به درختی تنومند شده است. گام اول در سال 1392، با انتخاب دولت امید برداشته شد. در سال 1394، ایجاد مجلس امید، با گام دوم میسر شد.

امروز نیز با رای مجدد و قاطع مردم به دولت و انتخاب لیست امید در شورای شهر کلان شهرها(خصوصا تهران)، این گام ها تکمیل شده است. آنچه از دست مردم بر می آمد انجام شد. آنان در تمام نهادهای انتخابی، رای امیدی دادند و تمام مسئولیت هایی را که دست و رای مردم در آن دخالت داشت را به این گفتمان سپردند.

در واقع، مردم سنگ تمام برای امیدیان گذاشته اند. لذا امروز حق دارند که از امیدیان بهانه نپذیرند. مردم از سقف اختیارات خود، برای این گفتمان خرج کردند و مثلثِ دولت، مجلس و شواری شهر را برای امید خلق کردند. این نکته بسیار مهم است! اینکه مردم، هر چه می توانستند انتخاب کنند را امیدی انتخاب کرده اند.

این جهت گیری آشکار، چندین پیام مهم برای چند گروه دارد؛ اولا اینکه خبر از آغاز عصر عقلانیت می دهد و نشان می دهد که ملت دل به کدام راه سپرده اند. ثانیا اینکه به سایر نهادهای غیر انتخابی این پیام را می رساند که اگر می خواهند «مردمی» باشند، ترجیح مردم، رنگ امید را دارد. یعنی، این آرا، معیارِ مردمی بودن به همه را نشان می دهد و آشکارا حکایت از این می کند که ترجیح ملت، تقویت پارادایم امید است. پارادایمی که در آن محوریت با مردم است و حقوق مردم در آن خط قرمز است. بنابراین در صورتی که نهادی می خواهد خود را با آهنگ مردم متناسب کند تا سزاوارِ صفتِ «مردمی بودن» شود، باید متخلق به اخلاقِ امید شود.

مخاطبِ این وجه از خوانشِ رای مردم البته نهادهای انتخابی نیز هستند و اعضای متتخب لیست امید نیز باید به هوش باشند که ملت به چه امیدی آنان را برگزیده اند.

در واقع، پیام دیگر انتخابات، برای امیدیان است. یعنی هم دولتِ امید و هم مجلس امید و هم شورای شهر امیدی، باید بدانند که وارد کدام بازی شده اند.

ما با فرض اینکه می توانستیم روندها را اصلاح کنیم و از کار خلق گره ای بگشاییم و کام مردم را شیرین تر کنیم، وارد کارزار شده ایم. محدودیتی هم اگر هست، باری، عذری البته نیست. یعنی ما با علم به محدودیت ها وارد شده ایم و با علم به همان، شعارهایمان را تنظیم کرده ایم. به همین سبب شعار های بزرگ و فانتزی ندادیم و ادعاهای خود را متناسب با مقدورات مطرح کردیم. ملت نیز به صحنه آمد و همه آنچه را که در مقدوراتش جای می شد به پای امید هزینه کرد. حال منطقاً آنان توقع دارند که عملکرد امیدی ها نیز در سقف مقدورات باشد. هر چه را که مردم می توانستند، انجام دادند و لذا باید هر چه را که ما می توانیم و ادعا کرده ایم، نیز انجام دهیم. اخلاق امید می گوید که نباید امید مردم را سوزاند. هر جا از اخلاق امید عدول شد حتما مهمترین قربانی آن، امید مردم است. اگر وارد معاملات غیر شفاف شدیم، مردم را ناامید کرده ایم. اگر برای ما حقوق مردم از اولویت افتاد، تشت رسوایی ما نیز خواهد افتاد. اگر ما نیز شهر و کشوری بدهکار ساختیم و اگر در زمان مسئولیت ما نیز به مسائل اجتماعی بی تفاوتی شد، حتماً فاتحه امید را باید خواند. اگر ما نیز اولویت ها را فراموش کردیم و در دام های بی مسئولیتی افتادیم و بر سرِ قدرت، گریبان یکدیگر را چاک دادیم و دچار نزاع های قدرت طلبانه شدیم، حتما این اقبال به ادبار خواهد رسید.

امروز عملکرد ما زیر نگاهِ تیزِ مردم است.

هر عملی از ما که با ادعاها و شعارهایمان نسازد می تواند سخت امید مردم را بسوزاند؛ ما مقابل این امید، مسئوولیم.

سرمفاله ابتکار