امسال نیز از طرف مقام معظم رهبری نامی اقتصادی به خود گرفت. نگاه استراتژیک معظم له، سالهاست که سویه های پررنگ اقتصادی یافته است. علت آن نیز پیش بینی چالش های اصلی کشور است. مقاوم سازی اقتصاد، در دنیای پر فراز و نشیب و پر تلاطم کنونی امری بسیار معقول و آینده نگرانه است.

ایجاد پدافند در اقتصاد، نتیجه یک اقتصاد تولید محور و صادرات محور است. ما باید نقشی موثر در اقتصاد جهانی بازیابیم تا اهداف بالا محقق شود. راه آن نیز از تولید می گذرد. تولیدی که نه تنها بازارهای داخلی را تسخیرکند بلکه پای محصولاتش به بازارهای خارجی نیز باز شود. لذا اقتصاد مقاومتی و مقاوم سازی اقتصاد کشور، راهی جز افزایش تولید و صادرات کشور ندارد. از طرف دیگر افزایش صادرات می تواند پشتوانه ارزی اقتصاد ملی را تقویت کند. این امر بسیار حیاتی است؛ چرا که در جهان کنونی هیچ اقتصادی بدون پشتوانه ارزی دوام نمی یابد. از این رو معظم له به درستی نقطه کانونی گفتمان اقتصاد مقاومتی را «تولید» اعلام می کنند.

اما گذشته از این، برای ساختن اقتصاد کشور، باید بلای اقتصاد سوز، یعنی ربا برچیده شود. تا این سرطان به جان اقتصاد است، این اقتصاد مایه نمی گیرد و به راه نمی افتد. در واقع، ربا بلای جان اقتصاد ما شده است.

از طرف دیگر، جدای از اقتصاد، ساحت فرهنگ و سیاست هم گرفتار یک آسیب اخلاقی جدی است. در این سو نیز، «ریا» خرمن فرهنگ را سوزانده است. ریا، فضیلت سوز است. در جامعه ای که ریا، رواج یابد حتما فضیلت به خواب می رود. این رذیلت، چون خوره است که اگر شیوع یافت مغز همه فضیلت ها را می خورد و آن را سبک و تو خالی می کند. لذا ریا یک بیماری اخلاقی است که می تواند فرهنگ و سیاست را از جاده فضیلت خارج کند.

در کشور ما نیز ریا هم، مانند ربا، امروز درمان می خواهد. ربا دامن اقتصاد را گرفته است و ریا گلوی فرهنگ را فشرده است. سایه شوم ربا و ریا، بر سر کشور سنگینی می کند؛ یکی شیره اقتصاد را می مکد و دیگری شیره فرهنگ و اخلاق را.

لذا باید شر این بلاهای خانمان سوز را از سر خود کم کنیم. این نیز همتی همگانی می خواهد.

در حافظه تاریخی ملت ما، ریا، رذیلت بسیار بزرگی ست؛ چندان که حافظِ شیرازی گناه و آسیبِ آن را از شرب خمر بیشتر می داند.

حافظِ سنتِ ما، راضی است که در جامعه، حتی می خواری رواج یابد اما ریاورزی نه! چرا که گناه و آسیب شان را قابل مقایسه نمی داند. نمی توان با کنسرت و موسیقی مخالف بود اما نسبت به ریا بی تفاوت بود.

نمی توان به هوسِ ریاست جمهوری، شویِ فقیر نوازی راه انداخت، و در عین حال انتظار داشت که اخلاق ذبح نشود. بی ریا نیست اگر دمِ انتخابات، سرِ کیسه خلیفه برای فقرا شُل می شود.

امروز در جامعه ما، درِ تزویر و ریا را گشوده اند و باید برای رواج آن نگران بود.